Hæfileikinn til að gleðjast

Ég sagði í síðasta pístli frá því þegar ég 12 ára gamall eignaðist ritvél, sem reyndar þá þegar var orðin mjög gömul, en veitti mér mikla ánægju.

Um svipað leyti eignaðist ég reiðhjól!  Gleði mín var geislandi og ég var uppi í skýjunum. Má jafna við gleði hinna fullorðnu þegar þeir eignast sinn fyrsta bíl, eftir langvarandi aðhald og peningasöfnun, til að láta þann draum rætast.

Í framhaldi af þessari miklu gleði þarf ég þó að nefna um leið mína miklu sorg. Þannig var mál með vexti á Ísafirði að orð fór af því að Hnífsdælingar tækju hjól traustataki til að komast heim til sín. Hvort það sé skýring á hvarfi míns elskaða reiðhjóls eftir stutta samveru, veit ég ekki. Hitt veit ég að söknuður minn var djúpur og varanlegur. Líkt því að missa vin yfir móðuna miklu. Allavega þá eignaðist ég aldrei reiðhjól aftur, en minningin um reiðhjólið mitt er ætíð bundin þeim trega, þegar maður tapar varanlega því sem veitti manni einlæga gleði. Fyrir minn veruleika var þetta jafn alvarlegur missir eins og ef fullorðin missti sína bifreið, og hefði jafnframt ekki bolmagn til að endurnýja slík kaup.

Við allsnægtir nútímans eru svona sögur nokkuð óraunverulegar, en þó sannar engu að síður.