Shangri La – Draumurinn um eilífa æsku

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Í gær fékk ég senda undurfagra mynd af Indverskri konu sem var kjörin fegurðardrottning 1949 í sínu heimalandi. Fegurð hennar var undursamleg, en á næstu síðu var hún sýnd eins og hún er í dag 60 árum síðar. Eins og gefur að skilja var breytingin algjör, hennar fagra andlit var horfið en í staðin komið annað útlit, hrukkum hlaðið.

Hvað getum við lært af þessari sögu. Að við skulum ekki festa okkur við útlitið eingöngu, heldur sjá það sem stendur lengur, persónutöfrar (þegar það á við) og annar andlegur ljómi.

Við sem verðum gömul greiðum fyrir tímann sem okkur er gefinn, með því að útlitið fölnar og færnin verður ekki sú sama, en í staðinn kemur aukinn þroski, meiri skilningur á eðli lífsins. Það vill stundum gleymast hjá hinum yngri, að eldra fólkið hefur það fram yfir, að hafa verið í báðum þessum heimum, hinum unga og hinum aldna.

Oft hef ég hugsað til þess þegar talað er um hvort að til séu aðrir heimar, að við sjáum marga heima einungis hér í jarðlífinu. Tíu ára barn er í allt öðrum heimi en fjörutíu ára maður.  Þegar ungar stúlkur giftast fjörgömlum mönnum, þá eru tveir mjög ólíkir heimar að mætast og reyna að sameina hann í einn. Það er ekki auðvelt. Takið eftir því hversu algengt er að hjónaband sé þannig samsett að maðurinn er tveimur til fjórum árum eldri en konan. Þannig virðist besta útkoman vera að jafnaði. Líkir einstaklingar í tíma, og svo er að vona að sálirnar gangi í takt.