Kærleikurinn og tíminn eiga samleið

  

 

 

 

 

 

 

Mér var að berast þessi skemmtilega og vekjandi saga og veit að þið sem hana lesið verðið snortin:

Einu sinni var eyja þar sem fyrir voru allar þessar tilfinningar: Hamingja, sorg, viska og allar aðrar, þar á meðal kærleikur. Dag einn var tilkynnt að allar tilfinningar ættu að fara frá eynni, því hún myndi sökkva.

Nema kærleikur. Hann var einn eftir á eynni. Hann ætlaði sér að halda út, þar til ekki væri lengur möguleiki, að vera lengur.

Þegar eyjan var næstum sokkin, ákvað kærleikur að biðja um hjálp.

Ríkidæmi fór framhjá á glæsilegum bát. Kærleikur spurði: "Ríkidæmi, viltu taka mig með?"

Ríkidæmi svaraði: "Nei, ég get það ekki. Hér er mikið af gulli og silfri í bátnum mínum. Það er ekkert rými fyrir þig."

Kærleikur ákvað að óska aðstoðar hégómans sem fór framhjá eynni í fallegum báti. "Hégómi, getur þú hjálpað mér!"

"Ég get ekki hjálpað þér, kærleikur. Þú ert svo blautur og það getur skemmt bátinn minn", svaraði hégómi.

Sorgin var rétt á eftir og kærleikur spurði: "Sorg, leyfðu mér að koma með". "Ó, kærleikur, ég er svo hrygg að ég verð að vera út af fyrir mig!"

Hamingjan fór einnig framhjá og heyrði ekki hjálparbeiðni kærleika, vegna þess að hún var svo afskaplega glöð.

Allt í einu heyrðist rödd segja: "Komdu kærleikur, ég tek þig með." Þetta var eldri dama. Hún var svo virðuleg og friðsæl. Kærleikur gleymdi sjálfur að spyrja hana, hvert þau myndu fara. Þegar þau komu á þurrt land, fór hin eldri dama sína leið. Kærleikur var í þakkarskuld og hann spurði þekkinguna, sem var önnur eldri dama, "hver var það sem hjálpaði mér?"

Það var tíminn", svaraði þekkingin.  "Tíminn?", spurði kærleikur. "En af hverju hjálpaði tíminn mér?"

Þekkingin brosti blítt og svaraði með djúpri visku: "Vegna þess að aðeins tíminn getur skilið, hvað kærleikur er ..."