Hver er helgidómur hins trúlausa manns ?

Ég hef verið að velta fyrir mér hver sé helgidómur hins trúlausa manns. Ekki ber hann með sér drauminn um fagra veröld handan þessarar. Ekki útbýr hann altari á heimili sínu til að tilbiðja eitthvað honum æðra. Það virðist sem veröld hins trúlausa sé frekar flatneskjuleg og gefi lítla fegurð og dýpt í tilveruna.

Ég hef lítillega séð skrif trúlausra manna sem láta í sér heyra í bloggheimum. Margir eru orðljótir og virðast sneyddir tilfinningagreind. Ef til vill er það skýringin á vöntun þeirra á trú, að tilfinningalífið er skert og því sé ekki jafnvægi milli heila og hjarta. Milli skynsemi og góðvildar. Þá komum við að því að dyggðirnar sem við þurfum að tileinka okkur: lítillæti, hófsemi, þakklæti og tillitssemi eru oft af skornum skammti, en þyrftu að vera ríkulegar í mannlegu samfélagi.

Hvor er líklegri til að raða að sér fylgjendum, Jesú Kristur með sínar lífsreglur og fordæmi fyrir manninn eða trúlausi maðurinn sem býður ekkert fram nema auðn og tóm. Ég er ekki í vafa um hverjum ég fylgi.

                                                            

       Akrakirkja - kirkjan í dreifbýlinu                               Borgarneskirkja - kirkjan í bænum

                                                                             

  Gilsbakkakirkja (altari) – kirkjan í sveitinni                  Dómkirkjan (altari) höfuðborgarkirkjan

Að endingu er hér okkur öllum til upplyftingar

Bæn – Faðir vor

Í bljúgri bæn og þökk til þín,

sem þekkir mig og verkin mín.

Ég leita þín, Guð leiddu mig

og lýstu mér um ævistig.

 

Ég reika oft á rangri leið,

sú rétta virðist aldrei greið.

Ég geri margt, sem miður fer,

og man svo sjaldan eftir þér.

 

Sú ein er bæn í brjósti mér,

ég betur kunni þjóna þér,

Því veit mér feta veginn þinn,

að verðir þú æ Drottinn minn.

 Pétur Þórarinsson

Athugasemdir

[Brynjólfur Þorvarðsson, 5.9.2010 kl. 14:04]

Sæll Sigurður

Ekki veit ég hvort það ber vott um mikla tilfinningagreind að tala svona niður til þeirra sem eru annarrar skoðunar en þú sjálfur.

En að spurningunni sem þú varpar fram í pistlinum þá get ég svarað fyrir mig: "Helgidómur" minn er þessi fagra veröld sem við lifum, með öllum sínum kostum og göllum, vinir mínir og fjölskylda og ekki síst börnin mín tvö.

Hið stórkostlegasta alls sem hugsast getur er þetta líf sem okkur hlotnast að lifa í þetta eina sinn. Sá sem áttar sig á þessu getur ekki annað en verið fullur góðmennsku og mannúð.

Mannkyni, meðmanneskjum mínum, leitast ég við að sýna tillitssemi og góðvild. Ég ber lotningu fyrir lífinu og tilverunni, og þakklæti fyrir að vera meðlimur mannlegs samfélags.

Því miður eru margir sem sjá ekki þessa einföldu staðreynd. Þeir virðast hafa þörf fyrir að leita að einhvers konar leyfi til að lifa, einhvers konar verkstjóra þeirrar veraldar sem við byggjum. Litlar sálir leita slíks yfirboðara og telja sig skylt að sýna honum undirgefni. Um leið glata þeir sýn á hið mannlega, á það sem lífið í raun snýst um: annað fólk.

[Sigurður Alfreð Herlufsen, 5.9.2010 kl. 19:42]

Ágæti Brynjólfur, þakka þér kærlega fyrir þetta innlegg. Það gleður mig að þú horfir á tilveruna með þeim augum að þú sjálfur og meðbræður okkar séu það sem er öllu æðra í þessu lífi. Það tek ég undir heilum huga og þú mátt vita að ef við værum saman sem félagar þá myndi ég ekki verða tilefni til árekstra af neinu tagi á milli okkar.

Vil þó gjarnan segja að Jesú sagði: Allt sem þér gjörið mínum minnstu bræðrum það gjörið þér mér"

Þess utan hef ég líka þá skoðun að við eigum að gera allt sem hægt er til að þessi stutta stund á jörðunni verði okkur öllum til lærdóms og gæfu.

Kærar þakkir.