Trúlaus maður stendur einn, án fylgdar, en Martinus kemur til hjálpar

 

Það er hinn kaldi raunveruleiki, að trúlaus maður lítur út í heim og sér ekkert líf.

Hinn danski dulspekingur Martinus er höfundur að miklu ritverki sem heitir „Þriðja testamentið“.

Þetta rit er framhald Biblíunnar.

Fyrst kemur Gamla testamentið með sinn boðskap „auga fyrir auga og tönn fyrir tönn“.

Síðan kemur Nýja testamentið með kærleiksboðskapinn „þú skalt elska náunga þinn eins og sjálfan þig“.

Að síðustu kemur svo verk Martinusar Þriðja testamentið.

Þar fær skynsemin upplýsingar, sem hún getur meðtekið og sundurgreint og sem fullnægir hinum hugsandi manni. Þar er ekki nauðsynlegt að trúa blindandi, hvað þá síður að maðurinn sé annaðhvort hólpinn eða útskúfaður eftir því hverju hann trúi.

Ég vil benda áhugasömum að lesa tvær litlar bækur sem komið hafa út á íslensku, í þýðingu Þorsteins Halldórssonar, undir heitinu „Leiðsögn til lífshamingju“ bindi I og II eftir Martinus.

Má segja að þar sé saman komið mikið úrval af visku og dulspeki. Reyndar segir í undirfyrirsögn  við I bindi: "Fyrirlestrar um andleg vísindi".

Lesið sjálf, íhugið textann og dæmi svo hver fyrir sig.

Martinus segir að trúlaus maður sé þar sem hann er komin, vegna þess að hann sé að ganga í gegnum þróun (Darwin-isma) og það sé fullkomlega eðlileg staða sem hann er í.

Trúlausir menn eru því í fullkomnum samhljóm við Martinus í sambandi við þróunarkenninguna. Við erum í miðju þróunarferlinu!

Ég vona að þeir menn sem engu trúa, geti þar með hætt að vera bitrir út í þá sem hafa aðrar skoðanir í trúmálum. Sjálfir geta þeir kynnt sér hvað Martinus hefur við þá að segja. Það gæti grætt mörg sár, vegna þess að Martinus heldur því fram að allir menn séu jafn dýrmætir, trúaðir sem vantrúaðir. Að þeir fái allir jafn sanngjarna meðhöndlun. Hann segir að við uppskerum eins og við sáum. Við munum endurfæðast (sem er í samhljóm við hin austrænu trúarbrögð), „af jörðu ertu komin, að jörðu munt þú aftur verða og af jörðu munt þú aftur upp rísa“.Hann segir að andinn sé eilífur og við séum sem mannkyn í miðju þróunarferli (Darwin-isma).

Staðan nú sé þannig að við erum ekki heilir menn, heldur blanda af manni og dýri. Séum samantekin verk okkar úr fortíðinni, sem fylgir okkur eftir karmalögmálinu (við uppskerum eins og við sáum). Við erum sem sagt ekki fullsköpuð, en erum að sýna viðleitni til að bæta okkur og verða betri manneskjur eftir því sem tíminn og þroskinn vaxa. Þannig rísum við hærra og hærra.

Verðum svo í fjarlægri framtíð, ljóssins verur, þar sem við getum ekki gert nokkurri lífveru mein, hvort heldur það eru menn, dýr eða önnur sköpun (náttúran, móðir jörð).

Þá erum við orðin fíngert efni og skínandi ljós og lifum eingöngu til að láta gott af okkur leiða.

 

Lótusblómið

Athugasemdir

[Jón Steinar Ragnarsson, 18.9.2010 kl. 00:47]

Varla hefur þú né mMartinus glímt við trúleysi, svo fullyrðingin um sýn trúlausra er ógrunduð, hrokafull og yyfirlætisleg, eins og við má búast af sjálfskipuðum trúmönnum og umboðsmönnum alheimsins.

Þú minnist á ritningarstað: "Síðan kemur Nýja testamentið með kærleiksboðskapinn „þú skalt elska náunga þinn eins og sjálfan þig“. "

 Hvernig á Kristinn maður að elska sjálfan sig? Já raunar sína nánustu líka...

Flettu upp á Lúkas 14:26 og síðan kannski líka upp á Matt: 10:34-36. Þar er grundvöllur tilvinunnarinnar þinnar.

Guð forði mér frá því að vera elskaður af sannkristinni manneskju, ef svona er í pottinn búið. 

Þú finnur kannski elskuna blossa upp í þér við lestur þessara orða.

[Sigurður Alfreð Herlufsen, 18.9.2010 kl. 09:33]

Sæll herra Jón Steinar,

þakka þér fyrir að gefa þér tíma til að meta orð mín. Það stendur hverju manni næst að gæta að sinni velferð og þar með að elska sjálfan sig. Á sama hátt og hann elskar börn sín og vill þeim allt gott gera. Þetta viðhorf á að þróast upp í að geta yfirfarist á allar aðrar manneskjur, án þess að þær séu manni skyldar beinum fjölskylduböndum. Ekki neitt auðvelt verk, enda er núverandi mannkyn ekki fært um að hugsa á slíkum nótum.

"Guð forði mér frá því að vera elskaður af sannkristinni manneskju" segir þú. Hvað mig varðar hef ég aldrei talið mig sannkristinn! Ég er einungis einn af fjöldanum og er að reyna mitt besta til að gera eitthvað rétt í þessum heimi.

"Þú finnur kannski elskuna blossa upp í þér við lestur þessara orða."

Já, ég skil þig að það sé erfitt að elska þann sem slær mann á vangann. Það er þó megininntak Nýja testamentisins að maður eigi að elska óvini sína.

Ég tek þó fram að ég lít ekki á þig sem óvin, þó ég taki svona til orða. Menn eru sífellt að velta fram álitaefnum. Sumir vilja vera í einhverjum orðaleik, tala í hálfkæringi og án þess að fylgja alvöru máls eftir.

Mitt innlegg var meira svona á eilífðarplani, þar sem verið er að líta til framþróunar og réttrar breytni. Alla vega vona ég að þú viljir halda þig við það sem réttast er í hverju máli. Sýna hverju sem fram kemur sanngirni.

Að lokum óska ég þér velfarnaðar.