Vinnan er tilbeiðsla

Fyrir mörgum árum heyrði ég þessa merkilegu staðhæfingu. Þegar ég fór að hugsa og leggja þetta niður fyrir mér, þá var ég því algjörlega sammála.

Einn af hornsteinum lífsins er sjálfsbjargarhvötin. Til að komast af þarf að vinna og rétturinn til að fá að vinna þarf að vera til staðar.

Þetta mál brennur á mörgum. Þeir sem hafa enga vinnu eru í mjög alvarlegri stöðu og má segja að þeim séu allar bjargir bannaðar. Slíkt ætti ekki að vera eðlileg staða nokkurs manns. Allar vinnufúsar hendur ættu að hafa atvinnu.

Auðvitað gera flestallir sér grein fyrir þessu, að vinnan sé hornsteinn í samfélaginu. Hitt er annað sjónarmið að vinnan sé ekkert minna en tilbeiðsla til Guðs. Þannig að maður, þó trúlaus væri, væri í stöðu tilbiðjanda, þegar hann væri að vinna fyrir sér.  Einu sinni var ég að ræða þetta við mann og sagði honum í því sambandi að vinnan væri undir lögmálinu.

„Hvaða lögmáli“, myndi einhver spyrja.

Ég vil svara því þannig: Lögmálin sem mennirnir eru undirsettir eru meðal annars allar þær skyldur sem hvíla á einstaklingum sem hafa heilsu til, að iðka af trúfestu starf sitt, hvert sem það er. Það eru ekki allir í ákveðnu draumastarfi en á þeim hvílir samt skyldan til að vera samviskusamir og skylduræknir. Þannig byggja menn auðvitað grunninn að hamingjusömu lífi. Fyrir utan þennan grundvallarþátt sem vinnan er, þá er auðvitað Guðstrúin og þær skyldur sem Fræðarar mannkynsins hafa lagt okkur til, sem leiðsögn á lífsgöngunni. Að sýna öllum virðingu og kærleiksríka nærveru, er fremsta reglan í samskiptum við aðra menn.