Ég skulda fáeinum vítisáhugamönnum afsökunarbeiðni.

Forsaga málsins er sú að nokkrir aðsópsmiklir bloggverjar, hafa sameinast í ásökunum sínum á prestana, um að þar færu vítiskenningarsmiðir sem boðuðu stríð.

Mér rann til rifja þessar ásakanir og kom prestunum til hjálpar. Afsökun mín fyrir að grípa til varna, var sú að ég hef verið iðinn við reglubundna kirkjusókn, síðustu fimmtíu árin.

Á þeim tíma hef ég setið undir mörgum predíkunum margra mætra presta. Öll þessi ár hef ég aldrei heyrt neitt um vítisvistina. Eingöngu fengið að heyra fallegan boðskap um kærleikann og góða siði.

En svo gerðist það, að ég fékk athugasemd frá presti, um að víst væri þessi kenning viðurkennd. Vegna þessara orða prestsins, þá er mér ljúft að biðja þá bloggverja afsökunar sem hafa haldið þessu fram. Þeir hafa þá eitthvað til síns máls, eftir allt saman.

Því vil ég bæta við, að sjálfur lít ég á þessa kenningu sem barnalega og úr öllum takti við kærleiksboðskapinn. Hef ég talið þetta til nokkurs konar sölumennsku, gert til að hræða fólk til fylgis við trúnna, með því að hóta mönnum pínu og kvala ef það léti ekki að stjórn!

Sannast sagna hélt ég, að enginn myndi á þessari öld, vilja minna á löngu liðna og úrelta hugmynd, sem eingöngu getur skaðað kristindóminn og aðrar trúar birtingarmyndir manna.

Auðvitað er mér kunnugt um, að fyrr á öldum voru slíkir hávaðasamir prestar á kreiki, og ég veit ennfremur að jaðar trúflokkar halda fram öfgum á báða bóga. Fyrri öfgarnar eru þær að eingöngu þeir sem aðhyllast þeirra trúarhugmyndir munu hólpnir verða, og seinni öfgarnar eru þær að trúlausir eða annarra trúar menn, munu kveljast um eilífð í víti.

Ég ætla ekki að fjölyrða um þessar hugmyndir.

Mér finnst þær dæma sig sjálfkrafa úr leik.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kristinn trú

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Búddatrú

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Trúin á réttlætisgyðjuna er góð og gild

 

 

 

Athugasemdir

[Gunnar Jóhannesson, 20.2.2011 kl. 22:11]

Sæll og blessaður Sigurður.

Þar sem ég er væntanlega sá prestur sem þú minnist á hér að ofan leyfi ég mér aftur að teygja aðeins á umræðunni.

Ég vil árétta að ég misvirði alls ekki við þig að þú skulir taka til varna fyrir hönd presta. Það geri ég sannarlega ekki. Á hitt vildi ég einfaldlega benda, að ólíkt því sem þú hélst fram er þá að finna á meðal presta sem hafna ekki hugmyndinni um helvíti. Hitt er auðvitað annað mál að prestar - líkt og annað kristið fólk - hafa ólíkar skoðanir þegar að helvíti kemur. Ég býst við því að sumir hafni því formálalaust líkt og þú sjálfur gerir. Ég veit að aðrir gera það ekki. Ef til vill forðast enn aðrir að ræða um helvíti.

Ekki ætla ég að ræða sérstaklega hér gildi og grundvöll kenningarinnar um helvíti og túlkanir á henni. Ef til vill fáum við einhvern tíma tækifæri til að ræða hana með persónulegri hætti. En burtséð frá því vil ég minna á að þótt kenningin um helvíti hafi fyrr á öldum verið misnotuð - líkt og er með flest allt annað sem maðurinn kemur nærri - þá er hún ekki síðari tíma viðbót við kristna trú.

Raunin er sú að veruleika helvítis má lesa beint af orðum Jesú Krists, sem sjálfur "steig niður til heljar". Hugmyndin um helvíti hefur fylgt kristinni trú allt frá upphafi. Jesús hafnaði henni ekki. Því til vitnis mætti benda á mjög marga ritningarstaði. Einn þeirra, Matt. 13.44-52, var guðspjallstexti fimmta sunnudags eftir þrettánda, þann 6. febrúar síðastliðinn. Í postillu þjóðkirkjunnar má lesa nokkrar prédikanir þar sem lagt er út af þeim texta. Þér þætti ef til vill áhugavert að skoða þær. Þar koma nokkur og ólík sjónarhorn fram.

Með góðum kveðjum að norðan. 

Gunnar Jóhannesson.

[Sigurður Alfreð Herlufsen, 21.2.2011 kl. 17:10]

Sæll og blessaður Gunnar,

Já, það er rétt hjá þér, að þú ert maðurinn – presturinn sem nefndir hið myrka afl til sögunnar.

Ekki svo að skilja, að þú komir með óþekkta hlið þess máls. Hið illa er ljóslifandi hér á jörðu og auðvitað er myrk veröld í andlegum heimi einnig.

Öll veröldin speglast saman – hér í raunheimi, ef svo má taka til orða – og einnig í andlegum heimi.

Við sjáum sannarlega hin myrku öfl út um allt og afleiðing illra verka er að sjálfsögðu grátur og gnístran tanna.

Vegna þess að svo er, þá er leiðin út úr hörmungunum, að velja hið góða og ganga um í ljósinu, sýna kærleiksríka breytni. Það er einmitt hin heilaga köllun prestanna.

Varðandi svo okkar umræðuefni hér, þá erum við sammála um, að hið illa fæðir af sér þjáningar og það má vel kalla slíkt hörmungarástand, því nafni sem ég tek mér aldrei í munn, því svo mikinn óhug leggur að mér, við hugsunina eina saman.

Ég vara við að taka alla hluti í biblíunni bókstaflega, það er mjög varhugavert. Svo margt, sérstaklega dæmisögur og líkingamál, þarf að umgangast með mikilli auðmýkt og miklum meltingartíma, því líkingamál er ekki þannig að það verði skilið í einni svipan, hvað þá þegar málefnið er flókið.

Jesú Kristur var óspar á umvandanir, og ekki síst gagnvart prestum og öðrum lærðum mönnum, vegna þess að þeim er hættara til, vegna stöðu sinnar, að finnast þeir vera ofan við allar umvandanir, þó þeir sjálfir séu oftast tilbúnir að segjast vera syndugir menn!

Varðandi mínar trúarskoðanir þá bendi ég á færslur mínar frá

11.11.2010 Hvað táknar að vera sannkristinn

http://www.shhalldor.blog.is/blog/shhalldor/entry/1115070/

og að nokkru

13.11.2010 Kristinn trú og heilbrigð dómgreind

http://www.shhalldor.blog.is/blog/shhalldor/entry/1115950/

Þetta flókna mál verður aldrei útrætt í fáeinum setningum hér á blogginu. Það er lífsstarf að vinna til himnaríkisvistar, og líklegra en hitt, að það þurfi margar endurfæðingar til að ná því takmarki.

Kærar þakkir fyrir þitt innlegg og bestu kveðjur til fjölskyldunnar.

[Gunnar Jóhannesson, 23.2.2011 kl. 15:41]

Sæll Sigurður.

Þakka þér kærlega fyrir svarið.

Nú er það ekki svo að ég sé sérstakur áhugamaður um helvíti, síður en svo. Það leggur ekki síður óhug að mér við tilhugsunina um það. En burtséð frá því á ég ekki jafn gott og þú með að útiloka þann möguleika með öllu, enda margt sem kemur til í þeim efnum.

Eitt er að Jesús Kristur er afdráttarlaus kemur að helvíti, og gilda þá persónuleg viðhorf fólks einu.

Nú segir þú að varhugavert sé að taka allt í Biblíunni bókstaflega. Undir það má vissulega taka. Það er sannarlega varahugavert og býður þeirri hættu heim að snúið sé út úr merkingu hennar. Þess vegna verðum við að túlka Biblíuna. Þar kemur margt til, m.a. að skoða hverskonar texta átt er við hverju sinni, í hvaða samhengi þeir standa o.s.frv. Hvað dæmisögur Jesú varðar verðum við að sjálfsögðu að lesa þær sem dæmisögur og túlka sem slíkar.

En sé það svo að fólk gangist við einu sem Jesús segir en hafni öðru hlýtur sú spurning að vakna hvers vegna svo sé og á hvaða grundvelli orð hans eru vegin og metin. Þó við ættum alltaf að umgangast ritninguna af auðmýkt og lítillæti, ekki síst með tilliti til okkar eigin skilnings á henni, þá ættum við ekki að gera ráð fyrir því að Jesús fari á stundum með merkingarleysu sem hægt sé að líta framhjá með léttu móti.

Annað er, líkt og þú nefnir, að það er okkar að velja – vitanlega ekki aðeins presta heldur og allra. Það býðst öllum að segja við Guð: Verði þinn vilji. Guð býður öllum hið góða, sjálfan sig og lífið. Guð lætur okkur eftir að velja. Ákvörðunin er okkar. Guð býður og kallar en neyðir ekki. Gerði hann það myndi kærleikurinn snúast upp í andhverfu sína og verða merkingarlaus. Ef Guð tæki þetta val frá okkur yrði hann að fórna mennsku okkar. Við yrðum sem viljalaus verkfæri í hans höndum, lítið annað en brúður. Ef Guð virti val fólks og vilja að vettugi þannig að allir hlytu sjálfkrafa himnavist burtséð frá öðru vakna margar erfiðar spurningar. Hvernig ber þá að skilja fórnardauða Krists svo dæmi sé tekið? Til hvers var hann?

Í ljósi þess að valið er okkar vaknar auðvitað líka spurningin um afdrif þeirra sem velja ekki Guð heldur hafna honum þvert á vilja Guðs sjálfs. Hvað verður um þá? Þá sem vilja ekkert með Guð hafa, útiloka hann með öllu úr lífi sínu og telja sér jafnvel trú um að hann sé ekki til. Gæti verið að Guð segi við þá: Verði þinn vilji? Eða er það ekki svo að Guð elskaði svo heiminn að hann gaf einkason sinn til þess að hver sem á hann trúir glatist ekki heldur hafi eilíft líf?

Nú er það svo sem ekki okkar að svara slíkum spurningum. En burtséð frá því er spurningin sem slík ekki fráleit. En hvað sem því líður er það Guðs að skera úr um hvað býr í hjörtum manna þegar allt kemur til alls. Þar hljótum við að treysta á miskunnsemi Guðs.

Ef kenningin um helvíti segir mér eitthvað þá er það að val fólks og gjörðir í þessu lífi skipta máli. Sá Guð sem opinberast okkur í Kristi Jesú er Guð sem lætur sig orð okkar, hugsanir og breytni varða. Ég reyni að lifa lífi mínu í því ljósi umfram allt, en þó alltaf meðvitaður um syndir mínar þrátt fyrir allt. Prestdómur gerir engan ónæman fyrir henni. Öll erum við upp á náð og miskunn Guðs komin.

Með þökkum fyrir samtalið og góðu kveðjum til þín og þinna. 

Virðingarfyllst.

Gunnar J.

[Sigurður Alfreð Herlufsen, 23.2.2011 kl. 18:29]

Sæll og blessaður Gunnar,

kærar þakkir fyrir þín orð, sem öll eru umhugsunarverð.

Nei auðvitað ert þú ekki sérstakur áhugamaður um hina myrku veröld. Heldur ert þú meira að segja kennimaður ljóssins. Það er mikið og stórt hlutverk í þessum heimi og sannarlega bið ég þér Guðs blessunar í þinni köllun.

En til að svara þessu frá minni hlið, þá þarf ég að hafa uppi nokkuð langt mál. Fyrst er nú það, að ég hef frá svona 25 ára aldri, sem orðið er 50 ára tímabil, þar sem ég hef verið að kynna mér andleg málefni. Á mínu borði hafa eingöngu valist andlegar bækur.

Ég lít ekki á kristna trú sem hina einu trú í heiminum. Hún er hins vegar sú trú sem eru ráðandi á mínu menningarsvæði og ég segi strax: Guði sé þökk fyrir þá tilveru sem hann veitir mér.

Þegar ég fer að sofa þá á ég samtal við Guð. Þakka fyrir daginn sem að kvöldi er komin og hugleiði og bið um að kærleiksljósið fylgi mér gegnum lífið.

Ásamt þessu þá miða ég tilveruna ekki eftir þeirri hugmynd að lífið sé aðeins ein fæðing, heldur að það sé framhald og við fæðumst endurtekið til að ná þroska.

Eina skíringin fyrir því að við erum hérna, er sú að við þurfum að læra að lifa í takt við Guðs vilja. Að okkur eru mislagðar hendur með það, liggur í hlutarins eðli og ekki þurfum við að óttast að Guð sé okkur óvinveittur og að hann fyrirgefi okkur ekki þó við misstígum okkur. Nei, einmitt það að Jesú sagði að við ættum að fyrirgefa 70x7 sinnum þá mun Guð vissulega fyrirgefa okkur veikleika og vanmátt sem við verðum ber af þegar lífið er okkur mótdrægt.

Við gerum ekki sömu kröfur til barna og fullorðinna. Við gereum ekki sömu kröfur til búskmanna og langskólagenginna manna. Með þessari lífsskoðun verður mikið léttara að velta fyrir sér hinum mörgu tilbrigðum og mismunandi kjörum hjá mannkyninu.

Samkvæmt því eru við Íslendingar í merkilegri stöðu og í raun þjóð með sérstakt hlutverk. Enda er sagt að við séum ein af kynkvíslum Benjamíns, ef ég man þetta rétt.

Vegna fámennis okkar þá verður hvert líf svo einstaklega dýrmætt og okkur það ljóst með svo skírum hætti.

Allt mannkynið þráir að lifa og njóta góðrar tilveru. Allar þjóðir fá sína kennimenn og lærimeistara sem eru verkfæri Guðs til að koma visku og kærleika á framfæri. Þess vegna gerum við ráð fyrir að kennimennirnir séu fullir andagiftar og góðvildar sem lýsandi dæmi fyrir almúgann.

Kærar þakkir fyrir samtalið.