Bókin um veginn eftir Lao-Tse

Þegar ég les þessa litlu en merkilegu bók, þá verður mér hugsað til þess að spekin sem hún flytur er óvenjulega gefandi, óvenjulega áræðin, óvenjulega krefjandi.

Krefjandi á þann hátt að maður þarf að hugsa!

Maður þarf að kryfja málin til mergjar.

Öllum er hollt að handleika slíkar gersemar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er dæmi úr bókinni:

LXXIV. ENGIN DAUÐAREFSING.

1. Til hvers er að hræða menn með dauðanum, ef þeir óttast hann ekki? Ef mönnum stæði sífelld ógn af dauðanum, og jafnan væri unnt að handsama illvirkjana og taka þá af lífi, - ætti þá að gera það?

2. Það vald er jafnan yfir okkur, sem kveður upp dauðadóminn. Að setjast í sæti þess, og taka af lífi, er líkt því, að klaufi fari að höggva með öxi smíðameistara. Hann kemst sjaldan hjá því, að höggva í hendurnar á sjálfum sér.

LXXV. ORSAKIR AÐ ÓGÆFU ÞJÓÐARINNAR.

1. Þjóðin þolir hungur vegna þungra skatta, sem stjórnendurnir eyða. Þetta er orsök að hungursneyð.

2. Það er erfitt að stjórna þjóðinni vegna íhlutunarsemi stjórnendanna. Þetta veldur erfiðleikum við stjórnina.

3. Fólkið veitist auðvelt að deyja, vegna þess að það erfiðar of mikið fyrir gæðum lífsins. Þess vegna lætur það sér dauðann í léttu rúmi liggja. Þess vegna er betra að láta sér lífið í léttu rúmi liggja, en að gera of mikið úr því.