Þjáningin og lífið - megum við vera hamingjusöm?

Þjáningin hennar ömmu er viðfangsefni pistilsins.

Þannig er að hún amma mín elskuleg var ljósmóðir hér í Hafnarfirði og tók á móti flestum hafnfirðingum sem komu í heiminn á fyrri hluta síðustu aldar.

Hún var einlægur sósíalisti, eftir að bróðir hennar Dr. Benjamín H. Eiríksson kom frá Rússlandi og hafði sannleikann með sér í vasanum.

Þ.e.a.s. þann sannleika að sósialismi væri lausnin á þjáningunni og lífsgátunni.

Þetta var áður en Rússar réðust inn í Finnland, en þá snerist Dr. Benjamín frá trúnni, en ekki hún amma!

Amma sem ljósmóðir kom á mörg fátæk heimili, þar sem eina ríkidæmið var mannauðurinn.

Á ömmu hvildu allar syndir og vandamál heimsins. Fátæktin og vanmátturinn á þeim dögum var fólki efst í huga.

Þannig mun ég minnast þessarar gegnu konu, með þennan alvarlega svip, starfandi í Góðtemplarareglunni, því hún hafði séð hvernig vínið fór með heimilin.

Afi, Stígur Sæland, maðurinn hennar ömmu, var lögregluþjónn í Hafnarfirði og fylgdi heilshugar sömu slóð með starfi í Góðtemplarareglunni. Auðvitað sá hann hið sama í sínu starfi, að óregla var rót mistaka og óhamingju.

Þrátt fyrir að amma sæi fyrirheitna landið í austri, þá sótti hún kirkju eins og eldri kvenna var siður á þeim tíma.

Hún lét ekki austrið ráða öllu !

Það merkilega er að þegar amma sá lausn lífsbaráttunnar leysta austar á hnettinum, var verið að murka lífið úr vesalings fólkinu sem stritaði þar á akrinum.

Þetta er vissulega mikil þverstæða og því er samfara mikil sorg og vonbrigði, hvernig fólkið fer með meðbræður sína.

En eins og ég hef sagt margsinnis, þá verður ekkert þjóðfélag betra en einstaklingarnir sem það byggja.

Mikill stjórnmálamaður, Davíð Oddsson, vitnaði oft í ömmu sína og ég er ekkert frá því að þessar tvær ömmur hafi átt margt sameiginlegt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Amma 70 ára - alltaf í íslenskum búning