Kæru vantrúarmenn!

Kæru vantrúarmenn,
ég hef verið að hugsa til ykkar undanfarið.
Það er þessi reiði og deiluþörf sem undrar mig.
Þið eruð yfirleitt ungir menn á besta aldri og vonandi er heilsan góð í samræmi við það.
Hvað er þá að skaprauna ykkur?
Af hverju má ekki hluti mannkynsins trúa á Guð?
Eru hugmyndir ekki eign okkar allra, og mönnum frjálst að eiga sína lífsspeki fyrir sig, án þess að það þurfi að skapa einhver leiðindi og deilur?
Ég segi fyrir mig að mér líkar vel í hvaða hópi sem er, ef hópurinn er friðsamur og glaðvær.
Reyndar held ég að góður maður sé alls staðar til gagns og hann stilli til friðar hvar sem hann er staddur.
Með þetta allt í huga þá er ég að leita skíringa á þessari sérstöku árás á trúandi fólk.
Reyndar er fólk jafn misjafnt eins og það er margt, og því erfitt að setja það í ákveðin bás, en slíkt hefur verið leikur manna alla tíð, og vei þeim sem ekki er í hópnum mínum!! segja menn, svoleiðis að hér er stundum dauðans alvara á ferðinni.
Sumir eru svo þröngsýnir, að ef menn tilheyra ekki þeirra hópi, þá er það jafnvel dauðasök.
Það er nú meðal annars þess vegna sem ég er svo undrandi, að til skuli vera hér á Íslandi af öllum löndum, fólk með svona lítið rými fyrir annarra sjónarmiðum.
Hingað til hef ég haldið að þetta væri frekar svona gárur, í pólitísku skyni, heldur en að lífið og dauðinn séu að veði.
Kæru vantrúarmenn!
Verum sammála um að vera ósammála, en höldum friðinn og elskum hvert annað.