Bólusetningar - Álitaefni - Einstaklingsfrelsi

Nú tilkynnir einn fulltrúi Sjálfstæðisflokksins að hann ætli að leggja til að þvingaðar bólusetningar verði samþykktar í Borgarstjórn Reykjavíkur.

Með þessu er komin upp ný átakalína í álitaefnum.

Ég vil þó byrja á að nefna þá undrun mína að þessi ákveðni borgarfulltrúi skuli vera fulltrúi Sjálfstæðisflokksins, vegna þess að sá flokkur var beinlínis stofnaður sem vörn fyrir einstaklingsfrelsi.

Þetta frelsi er aldrei til sölu - aldrei.

Hver einasti maður er fæddur frjáls - eða svo er sagt þegar menn vilja vera djúpir í tjáningu sinni.

Ríkið (eða borgin) tekur ekki frelsið af fólkinu nema þegar þetta sama ríki fer í herleiðangur, þá höfðar ríkið til ættjarðarástar en jafnframt setur það upp herskyldu.

Allir skuli láta skrá sig í herinn (líka friðarsinnar) og með því undirgangist þeir heraga og hlýða því sem þeim er sagt að gera (líka að drepa fólk).

Mig langar til að játa fyrir ykkur að ég hef um langan aldur (fæddur 1936) blessað þá forsjón sem leyfði mér að fæðast sem Íslendingur, vegna þess að ég hef alla tíð (frá því ég komst til vits og ára) verið einfari, eða minnihluta maður og gengið gegn almannastraumi.

Ekki sem skapofsamaður heldur sem friðarsinni sem vill heill einstaklingsins og heill samfélagsins.

Hluti af því að vera frjáls er að hafa frelsi til að gera villur, eða hafa rangt fyrir sér.

Þegar ég um 19 ára aldur ákvað að borða ekki dýr, þá var ég sannarlega í minnihluta!

Þrátt fyrir það hef ég alla tíð reynt að eiga friðsamlegt samneyti við alla menn og talið það til skyldu minnar að reynast nýtur þjóðfélagsþegn.

Öll nauðung er ígildi þessarar herskyldu sem ég var að lýsa hér fyrir framan.

Eins og við vitum allt of vel þá viðgengst hræðileg ómennska í styrjöldum og þær einar og sér eru auðvitað stærsta ómennskan. En auðvitað er þetta lýsing á tíðaranda og að menning heimsins er ekki komin lengra á leið.

Gandhi er sá maður sem ég ber ómælda virðingu fyrir og hann var svo sannarlega einstaklingshyggjumaður þó samúð hans væri öll með hinum lægst settu í þjóðfélaginu, þannig að ef einstaklingshyggjumaðurinn er með stórt hjarta þá er hann mikilsverður þegn þjóðfélagsins, eiginlega afburðamaður.

En sé hann ekki með stórt hjarta þá er voðinn vís.

Vondir menn ættu aldrei að taka að sér stjórnun borga eða ríkis, aðeins þeir sem vilja láta gott af sér leiða eru þess verðir. Þeir sem virða alla menn og virða frelsi þeirra til að kjósa sér eigin leið til heilsu.

 

 

 

 

 

 

 

 

Trump forseti Bandaríkjanna

Mig langar til að tala um hinn umdeilda forseta Bandaríkjanna. Hvati minn til þess er sá að með því fer ég beint inn í almenna umræðu - í ormagarðinn þar sem vindarnir blása og engum er eirt.

Fyrst bið ég lesandann að koma með mér nokkur ár aftur í tímann og sjá Bandaríkinn eins og þau voru þegar aðrir forsetar réðu ríkjum.

Stöldrum við Gerge W. Bush og þá sem á undan honum komu. Þetta voru hinir myndarlegustu menn og stjórnuðu eftir bókinni eins og segja má ef þeir hafa farið að meirihlutavilja og verið nokkurn veginn fyrirséðir. Þjóðfélagið var á hægri siglingu niður í einhverja ládeyðu þar sem möguleikar þessa stórveldis fóru minnkandi.

Það sem gekk eftir bókinni var veldi stórfyrirtækjanna sem eiga orðið hálfan heiminn og eru aðsópsmeiri en við vildum þurfa að viðurkenna. Ekki leyfðu bandaríkjamenn sér að vonast eftir umtalsverðum breytingum á því kerfi, nema að nú átti að kjósa nýjan forseta.

George W. Bush réð ríkjum frá 20. janúar 2001 þar til nýr forseti sjálfur Barack Obama var vígður þann 20. janúar 2009.

Það ríkti mikill fögnuður með hinn þeldökka forseta og menn sáu þarna mikil undur gerast með hliðsjón af kynþáttastríðum fortíðarinnar.

Í ljós kom að Obama gat ekki hnikað miklu til. Stórfyrirtækin sem réðu og enn ráða öllu sem þau vilja, gerðu það svo sannarlega í tíð hins nýja ofurforseta, sem var glæsilegur maður og vildi vel og það sem ég horfði sérstaklega til var að hann lofaði að losa Bandaríkin við Guandanamo fangelsið fordæmda.

Því miður gat hann ekki komið því í verk, ekki vegna viljaleysis heldur valdaleysis. Hann þurfti eins og allir forsetar á undan honum að hlýða hinum ýmsu stofnunum, hernum og stórfyrirtækjunum. Hergagnaiðnaðurinn er uppblásinn og ofalinn og hann þarf stríð með litlum hléum til að hann hafi fóður fyrir sig og sína.

Við þessar aðstæður fóru fram forsetakosningar og í lokin voru það frú Hillary og herra Trump sem tókust þar á.

Þá þurfti maður að gera upp við sig hvern maður vildi í forsetastólinn, reyndar án þess að hafa kosningarétt.

Það hafði sýnt sig að hinn óvenjulegi forseti Obama náði ekki að gera sig gildandi eins og hefði verið nauðsyn á.

Ekki gat ég séð að það hefði neina breytingu í för með sér að frú Hillary tæki við völdum, þó svo hún hafi verið í Hvíta húsinu áður með manni sínum og vissi því hvar uppþvottavélin væri staðsett í eldhúsinu, og annað sem þar fylgdi með. Stórfyrirtækin myndu ekki óttast neitt um hagsmuni sína með hana við stýrið, en verið gæti að þeir væru ekki allt of ánægðir með Trump.

Svo fór að herra Trump var settur í embættið 20. janúar 2017 og þar með byrjaði sagan um hans forsetatíð.

Innanríkispólitíkin í Bandaríkjunum var eins og við þekkjum héðan frá okkur sjálfum, öll í skotgröfunum og andstæðingurinn herra Trump var svo sannarlega andstæðingur sem þurfti fallbyssur á til að hnika honum af stalli.

Maðurinn er mikið ólíkindartól og ég veit ekki hvort hann hlýðir konu sinni einu sinni, hvað þá öðrum.

Hér á landi fáum við yfirleitt allar fréttir af þeim toga sem setja þann mann í annarlegt ljós og fréttamenn þurfa ekki að leita lengi til að fá slíkar fréttir upp í hendurna, því hann sér sjálfur um að gera þær sýnilegar.

En inn á milli koma líka óvæntar gleðisprengjur.

Það sýnir sig að herra Trump er tilbúin til að tala við “keisarann” jafnt og “hestasveininn”. Þetta minnir mann jafnvel á biblíusögurnar þar sem Jesús talaði við ráðamenn jafnt og “gleðikonurnar” á götunni. Þetta merkir að hann fer ekki í manngreiningarálit. Hann bauðst um daginn til að tala við Íranskeisara ef sá maður vildi eiga við hann orðastað. Hann gerði það án þess að nokkur hafi hvatt hann að fyrra bragði.

Hann talaði við yfirvaldið í Norður Kóreu og var fyrstur manna til þess. Hvernig því máli reiðir af veit enginn en hann verður ekki sakaður um að hafa láðst að stíga fram og taka fyrsta skrefið og gera sinn hlut í samkomulaginu. Líkur hafa aldrei verið meiri á því að Kóreumálefnin þróist í jákvæða átt næstu árin. Það vonar maður alla vega.

Þetta þrennt er eiginlega óvænt og magnað eitt og sér, en meira kemur til. Hann hefur samþykkt að menn þurfi nú að sýna fram á að bólusetningar séu öruggar og hættulausar, sem er kvöð sem ekki hefur verið sett á lyfjaiðnaðinn áður.

Þar hefur mönnum líðst að koma með þessar vörur á markaðinn og þær ekki gengið í gegnum eðlilega rannsókn um hættuleysi, svo ekki sé talað um virkni. Ég býst við að margir séu hissa þegar þeir lesa þetta.

Herra Trump tók þetta fyrir á fyrstu embættisdögum sínum.

Á seinustu árum hefur allt logað í Bandaríkjunum og talað er um að þar séu samsæriskenningar ráðandi í fjölda málefna.

Það er atburðurinn sem kenndur er við 9/11, sem ekki var alveg eins og það sýndist í fyrstu.

Það eru tunglferðirnar sem enn eru skráðar á blöð eins og þær hafi verið framkvæmdar, án þess að við höfum fengið nægar staðfestingar á slíku. Enginn ljósmynd er til af jörðinni eða stjörnunum í himinhvolfinu teknar á tunglinu. Sögur ganga um að sú tunglferð sem frægust er í minningunni, þegar sagt var; “lítið skref fyrir manninn en stórt fyrir mannkynið”, hafi aldrei verið farin. Sjálf myndatakan var tekinn í Hollywood og skyldi sýnd ef nauðsyn bæri til, vegna þess að ekki hefði verið hægt að framkvæma tilraunina.

Það segir sig sjálft að búið væri að framkvæma slíka tunglför aftur, og þá af öðrum stórveldum sem voru þá ráðandi, og sérstaklega rússar sem á þessum tíma voru leiðandi á þessu sviði varðandi eldflaugasmíði, og því sjálfkjörnir til að fara fyrstu tunglferðina.

Jæja, ég verð einhversstaðar að setja punktin og þar sem fyrsta kjörtímabil herra Trump er ekki liðið, þá getum við aðeins verið áhorfendur og fylgst með hvernig honum vegnar að snúa ofan af axarsköftum stórveldisins sem hann stjórnar.

Það segir sig eiginlega sjálft að aðeins sérstakur maður getur við þessar aðstæður hnikað einhverju til betri vegar bæði í Bandaríkjunum og í heiminum öllum.

Ef sá maður ætti að vera allra vinur og yndi, og gera öllum til geðs, þá væri Obama, eða Hillary ágæt við stjórnvölinn og ekkert myndi breytast.

                        

"En það bar til um þessar mundir að boð kom frá Ágústus keisara"

“En það bar til um þessar mundir að boð kom frá Ágústus keisara, að skrásetja skyldi alla heimsbyggðina.”

Þessa setningu þekkja flestir, alla vega hér á vesturhveli jarðar.En af hverju er ég að minnast á þetta?Það er vegna þess að einhver hliðstaða við þessa gömlu aðgerð skrásetningar, er að fara að gerast í dag, í meira mæli en nokkru sinni í sögunni.

Í kjölfarið ætlar yfirvaldið að koma því svo fyrir að hið frjálsa orð, sjálft tjáningarfrelsið, skuli frá okkur tekið - sem er auðvitað niðurbrot lýðræðisins og möguleika okkar til eðlilegs lífs og eðlilegra framfara.

Einnig í viðbót við að taka tjáningarfrelsið, þá mun athafnafrelsi manna skorið niður,og yfirvaldið mun krefjast þess að komast að hverjum einasta manni til að bólusetja og umbreyta fólkinu, gera það leyðitamt og láta að stjórn. Nákvæmlega svona hefur ferlið verið í löndum þar sem yfirvaldið vill stjórna hverri sál. Þeir láta ekki nægja að beita heilaþvotti í gegnum skólakerfið og “hina frjálsu fjölmiðla”.

Hafið þið ekki tekið eftir að allir syngja í sama kór, eftir að þeir koma úr hinum ýmsu menntastofnunum af öllum stigum. Ef einhver frjálsborinn maður talar annarri röddu, þá á hann ekki von á löngum lífdaga eða mörgum ræðuhöldum. Sá afbrigðilegi mun tekin verða og endurforritaður, nákvæmlega eins og við höfum heyrt af úr einræðisríkjum og sem hefur fyllt okkur miklum og ógnvænum hryllingi.

Fyrirferðamikill fréttamaður að nafni Alex Jones hefur nú verið rekinn út af netmiðlum öllum saman og það gerist eins og hendi sé veifað, sem bendir til að þessi ráðstöfun sé skipun að ofan. Ef fréttamiðlar og fólk almennt lætur þetta yfir sig ganga með þá afsökun á vörunum að þarna hafi einn ofstækismaðurinn verið tekin niður, þá hangir meira á spýtunni. Hver einasti maður sem segir eitthvað sem valdamönnum er ekki að skapi hann mun fara sömu leið í fyllingu tímans.

Það byrjar hvert ferðalag og hvert ferli á einu skrefi, og menn gæta þess að fyrsta skrefið sé nokkuð vel valið og þannig fyrirkomið að sem flestir geti samþykkt og játað því, en ef fólkið heldur ekki vöku sinni þá munu stjórnmálamenn ekki gera það heldur. Ef stjórnmálasamtök eru ekki sammála um að málfrelsi skuli ríkja þá mun hver og einn stjórnmálaflokkur hafa í sér hvatann til að ryðja “mótherjum” sínum úr vegi hvern á fætur öðrum, því menn dreymir um að fá að stjórna sem einn maður eða einn flokkur og sjá hina flokkana sem þránd í götu þeirra sjálfra og þá er lýðræðið fyrir bý.