Níu skilyrði fyrir innihaldsríku lífi

Margir miklir hugsuðir hafa dvalið við hina stóru spurningu um tilgang lífsins og einn þeirra sem oft er vitnað í er

Johann Wolfgang von Goethe 1749-1832

Goethe var skáld, rithöfundur, leikritahöfundur, heimspekingur og stjórnmálamaður. Ákaflega afkastamikill á sinni löngu ævi.

Eitt sinn rakst ég á mjög hnitmiðaðar leiðbeiningar og skýringar eftir hann, sem gefur okkur sérstakt tækifæri til að fá mikið út úr lífinu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Níu skilyrði fyrir innihaldsríku lífi

 

Heilsan sé nægilega góð til að vinnan sé ánægjuleg.

Fjárráðin  séu fullnægjandi til að sjá fyrir þörfum þínum.

Styrkur til að sigrast á erfiðleikunum.

Göfuglyndi til að játa yfirsjónir og vinna bug á þeim.

Þolinmæði til að vinna sleitulaust þar til árangri er náð.

Mannkærleikur sem fær þig til að sjá hið góða í öðru fólki.

Elska sem knýr þig til góðra verka öðrum til hagsbóta.

Trú sem gerir Guðs ætlunarverk að raunveruleika.

Von sem fjarlægir allar áhyggjur um framtíðina.

 

 

Auðhyggja á undanhaldi – Samhugur og jafnræði taka við

 

Ríkidæmi verður ekki mælt eftir því hvað menn berast á, heldur hinu sem er eilíft og viðvarandi. Með þessum orðum getur hver og einn fundið í sjálfum sér, hvað eru raunveruleg verðmæti. Hvað er þess virði að sækjast eftir. Á undanförnum árum hefur hið persónulega verðmæti  verið mælt í auðhyggju. Eftir hrun bankanna er loksins komið tækifæri til að endurmeta öll gildi, að velja það sem upphefur manninn og beinir sjónum að gömlum góðum gildum, sem haldin voru í heiðri af afa og ömmu. Enda gat það ekki staðist að sú firring sem gekk yfir landið, tæki ekki enda. Nú er tími endurmats og er það vel.  Vonandi kemur landið og þjóðin út úr þessum ólgusjó með betri viðmið, betra jarðsamband og betra himnasamband. Láti leiðast af „heilögum anda", þ.e.a.s. láti leiðast af sannleika, sanngirni, réttlæti, velvilja, góðvild og þeim gildum sem eru í samhljómi við eilíf boðorð frá Guðlegum verum, sem sendar hafa verið okkur til leiðsagnar. Af slíkum verum þekkjum við best til leiðsagnar Krists. Nú er sannarlega tækifæri til að taka orð hans til nánari skoðunar og fylgja þeim eftir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                                                                                                              

 

 

Eilíf æska – er hún æskileg

Á því eru margar hliðar. Höfum í huga að hér er eingöngu um fræðilegar vangaveltur að ræða, vegna þess að aðeins andinn, sem hefur fengið líkamann lánaðan, er í raun "eilíf æska". Sjálfur er líkaminn forgengilegur eins og allt jarðneskt.

1. Hún er æskileg ef þessi löngun fær einstaklinginn til  að fara vel með líkamann í bráð og lengd.  
2. Hún er æskileg ef hún dregur fram athafnaþrá og ást til hins jarðneska lífs.
3. Hún er æskileg ef hún fær einstaklinginn til að koma miklu jákvæðu starfi í verk.
4. Hún er æskileg ef hún dregur fram elsku og væntumþykju til lífsins og mannanna sem eru okkur samferða.
5. Hún er æskileg ef hún dregur úr eiginhagsmunum en eykur samúð með þeim sem ekki fá notið lífsins gæða.

Svo er það hin hliðin.

Enginn fær viðhaldið sinni æskufegurð. Til að fá leyfi til að lifa langt líf þá greiðir maðurinn þau forréttindi með því að æskan fölnar og þrekið dvínar. Í staðinn koma önnur verðmæti og þau eru flest af andlegum toga. Viskan á að aukast með aldri og reynslu. Kærleikurinn á að aukast og gerir það eflaust hjá flestum. Við það tekur lífið miklum breytingum. Það verður dýpra og fær aðra og fyllri merkingu. Hver maður sem er kominn hátt upp í aldursstigann verður þess var að viðhorfið breytist mjög mikið. Það er talað um að eldra fólk sé svo barngott. Það er vegna þess að hver einstaklingur finnur í hverju litlu barni sína eigin tilveru, eins og hún var í byrjun og að fyrir barninu mun liggja að takast á við þetta líf. Maðurinn finnur til þeirrar þarfar að óska barninu velfarnaðar á þessari vegferð.

Þegar komið er inn á heimili eldri hjóna, þá má oftast finna giftingarmynd sem sýnir þau ung og falleg.

Gömul hjón sem geymt hafa í minni sínu, æskuna sem þau áttu saman, eru oftar en ekki hamingjusamari heldur en ef þau hafa gleymt þessari fögru mynd.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1. Höfundur nýkomin 2.Sestur að tafli í miðju lífsins 3.í nútímanum eftir rúmlega 70 ára tilveru

Af hverju eru kirkjur í hverjum byggðakjarna

 

  

 

 

 

 

 

 

 Breiðholtskirkja, sérstök bygging

 

 

 

 

 

 

 

 Brautarholtskirkja, þar þjónaði séra Matthías Jochumsson á árunum 1867 til 1873

Vestur á fjörðum var einu sinni byggð, nánar tiltekið á Hesteyri. Þegar mest var þá voru 80 manns búsettir þar. Séra Jónmundur Halldórsson (var faðir Halldórs Jónmundssonar yfirlögregluþjóns á Ísafirði, sem starfaði þar í mínu ungdæmi), var þjóðsagnapersóna í lifanda lífi. Þjónaði Grunnavíkurkirkju og Hesteyrarkirkju. Af honum fara miklar þrekmannasögur er hann fór um erfið fjöll, í þjónustusarfi sínu, ásamt lýsingum á mildi hans og hjálpsemi. Þetta er löng saga sem ekki verður rakin hér. Dóttir Jónmundar hefur ritað bók um þá veröld sem var á fyrri hluta síðustu aldar,  Minningar um séra Jónmund 1874-1954.

Nokkrar bændakirkjur eru á Íslandi. Þar hafa einstakir bændur, fleiri eða færri, byggt kirkjur á sínum vegum, sem jafnframt hafa þjónað sem kirkjur fyrir stærri söfnuði.  Eitthvað sterkt og mikið fær einstaklinga til að leggja vinnu og fé í að byggja kirkjur. Þessi löngun er sterkari en flest annað, jafnvel svo að hún verður jafnoki þess að leggja mikið á sig til að sjá sér farborða. Líklega er frægasta einkakirkja á Íslandi sú sem Samúel Jónsson í Selárdal byggði einn manna.

Það mætti gjarnan hugleiða, að þetta er sterk vísbending um hvað hinn andlegi heimur á stóran þátt í daglega starfi, og verður vart aðskilin frá okkar jarðneska veruleika.

Þá komum við að siðferðisboðum kirkjunnar og þjóðfélagsins, sem eru sérstaklega í fókus þessa mánuðina, þegar við dæmum fólk fyrir siðferðisbrest og græðgi, svo ekki sé talað um sjálftökur og lögbrot.

 

 

 

 

 

 

Reynivallakirkja í fallegri sveit

Hvernig á að mæla gæði trúarbragða

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Trúarbrögðin eru leið mannsins til að tengjast „Skapara himins og jarðar".  Miklar deilur hafa verið milli hinna ýmsu trúarbragða, um hver eru „réttu trúarbrögðin", „einu sönnu trúarbrögðin" o.s.frv.

Ég hef hér aðferð til að mæla gæði trúarbragða, hvorki meira né minna !

Eins og þið sjáið, hef ég viljandi valið þá leið, að setja mynd til áréttingar efni þessa pístils, úr náttúrunni. Sleppt því að setja ákveðin trúarbragðatákn. Þannig langar mig til að nálgast þessa spurningu. Um leið og verk mannanna taka við, þá byrja deilurnar að koma upp. Allir trúarhópar geta gengið að Hraunfossum og verið sammála um að hann sé listasmíð og fegurð sem upphefur andann. Einnig geta þessir hópar farið saman inn í fallegan skrúðgarð og notið þar fegurðar sem er „ofar hverri kröfu".

 

 

 

 

 

 

 

Gildi tilbeiðslunnar er sameiginlegt öllum trúarbrögðum, sem leiðin til að nálgast Skaparann. Fegurðin sem okkur er gefin í náttúrunni hjálpar okkur til að nálgast þetta stórkostlega afl sem getur látið moldina breytast í þvílíkt skrúð. Einnig er sagt að við séum af jörðu komin. Er þetta ekki nóg til að við getum opnað augun og náð að skilja eitthvað meira en sem nemur okkar nánasta rými.

Nú vil ég ekki draga lengur að koma með svar við spurningunni hér að ofan.

Svarið er það að gæðin mælast í þeim kærleika, hjálpfýsi, hlýhug og góðvild sem ákveðin trúarbrögð hafa að leiðarljósi. Einnig mælast gæðin í því hvað lítið mælist af þröngsýni og illsku og hatri á öðru fólki og þjóðum. Það er sem sagt þannig, að því minna sem er af breyskleika mannanna í trúarbrögðunum og því meira sem er af algildum hreinum kærleika, því nær Skapara sínum eru þau. Trúarbrögðin eru leið allra manna, sem leita æðri leiðsagnar, til að nálgast þá leiðsögn með skipulögðum hætti sem hópur, hver í sínu umhverfi. Íslendingar með sínum kirkjum, Indverjar með sínum hofum o.s.frv.

 

Shangri La – Draumurinn um eilífa æsku

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Í gær fékk ég senda undurfagra mynd af Indverskri konu sem var kjörin fegurðardrottning 1949 í sínu heimalandi. Fegurð hennar var undursamleg, en á næstu síðu var hún sýnd eins og hún er í dag 60 árum síðar. Eins og gefur að skilja var breytingin algjör, hennar fagra andlit var horfið en í staðin komið annað útlit, hrukkum hlaðið.

Hvað getum við lært af þessari sögu. Að við skulum ekki festa okkur við útlitið eingöngu, heldur sjá það sem stendur lengur, persónutöfrar (þegar það á við) og annar andlegur ljómi.

Við sem verðum gömul greiðum fyrir tímann sem okkur er gefinn, með því að útlitið fölnar og færnin verður ekki sú sama, en í staðinn kemur aukinn þroski, meiri skilningur á eðli lífsins. Það vill stundum gleymast hjá hinum yngri, að eldra fólkið hefur það fram yfir, að hafa verið í báðum þessum heimum, hinum unga og hinum aldna.

Oft hef ég hugsað til þess þegar talað er um hvort að til séu aðrir heimar, að við sjáum marga heima einungis hér í jarðlífinu. Tíu ára barn er í allt öðrum heimi en fjörutíu ára maður.  Þegar ungar stúlkur giftast fjörgömlum mönnum, þá eru tveir mjög ólíkir heimar að mætast og reyna að sameina hann í einn. Það er ekki auðvelt. Takið eftir því hversu algengt er að hjónaband sé þannig samsett að maðurinn er tveimur til fjórum árum eldri en konan. Þannig virðist besta útkoman vera að jafnaði. Líkir einstaklingar í tíma, og svo er að vona að sálirnar gangi í takt.

Hæfileikinn til að gleðjast

Ég sagði í síðasta pístli frá því þegar ég 12 ára gamall eignaðist ritvél, sem reyndar þá þegar var orðin mjög gömul, en veitti mér mikla ánægju.

Um svipað leyti eignaðist ég reiðhjól!  Gleði mín var geislandi og ég var uppi í skýjunum. Má jafna við gleði hinna fullorðnu þegar þeir eignast sinn fyrsta bíl, eftir langvarandi aðhald og peningasöfnun, til að láta þann draum rætast.

Í framhaldi af þessari miklu gleði þarf ég þó að nefna um leið mína miklu sorg. Þannig var mál með vexti á Ísafirði að orð fór af því að Hnífsdælingar tækju hjól traustataki til að komast heim til sín. Hvort það sé skýring á hvarfi míns elskaða reiðhjóls eftir stutta samveru, veit ég ekki. Hitt veit ég að söknuður minn var djúpur og varanlegur. Líkt því að missa vin yfir móðuna miklu. Allavega þá eignaðist ég aldrei reiðhjól aftur, en minningin um reiðhjólið mitt er ætíð bundin þeim trega, þegar maður tapar varanlega því sem veitti manni einlæga gleði. Fyrir minn veruleika var þetta jafn alvarlegur missir eins og ef fullorðin missti sína bifreið, og hefði jafnframt ekki bolmagn til að endurnýja slík kaup.

Við allsnægtir nútímans eru svona sögur nokkuð óraunverulegar, en þó sannar engu að síður.

 

Lífið er spennandi ævintýri !

Lífið er spennandi ævintýri !

Þetta get ég sagt vegna þess að ég hef lifað tímana tvenna og meira til. Fæddur á fyrri hluta síðustu aldar, og get sagt frá því að á mínu æskuheimili var aldrei sími né bifreið.  Þó var einskis saknað. Matur til að borða, þó hann væri stundum skammtaður, sérstaklega í seinna heimsstríði. Skóli var í kaupstaðnum og ég fékk að læra, þó maður skyldi ekki mikilvægi þess á þeim tíma. Hlýtt var í húsinu, með kolakyndingunni framan af og síðar olíukyndingu. Náttúran og árstíðirnar gengu eins fyrir sig eins og þær gera í dag.

Gleði í sinni var eðlilegt ástand.

Tækniöldin kom til mín með ritvélinni gömlu, sem ég keypti þegar ég var 12 ára. Mín fyrsta vél hefur líklega verið smíðuð um aldamótin 1900 eða örlítið seinna. Það var spennandi að læra að prenta með því að horfa ekki á stafina. Mörgum árum seinna fór ég inn í Bókabúð Jónasar Tómassonar tónskálds og organista á Ísafirði og gerði kaupmála við Jónas sjálfan, líklega hefur það verið um 1950. Ég man að það tók mig allann veturinn að greiða Remington ritvélina sem ég keypti af honum, með mánaðarlegum afborgunum, en það var þroskandi reynsla.

Tölvuöldin eins og hún er í dag, fæddist í mínu tilviki nálægt 1980, þegar Commadore tölvurnar komu til Íslands. Þær voru keyptar sem skrifstofutæki og ég var einn af þeim fyrstu hér á landi, sem freistaðist til að njóta þessarar uppfinningar.

Enginn sá fyrir sér allar þessar nýungar og möguleika sem nú bjóðast hverjum og einum.

Í gamla daga voru það dagblöð allra flokka sem útbreiddu „sannleikann" til lesenda sinna.

Mér er minnisstætt þegar Stalín dó ! Það var sem stórmenni hefði farið fyrir ætternisstapa og það þyrmdi yfir margann manninn, sérstaklega í ákveðnum hópi. Mörgum árum seinna var það svo opinberað öllum mönnum, með sannleikstali sjálfs Krúsjoffs  að enginn ljómi var yfir þessum forystumanni. Það eina sem hann hafði áhrif á gagnvart þjóð sinni, var að skapa henni miklar hörmungar og skilja eftir sig blóð og tár um allt samfélagið. Það er mikið sem rússneska þjóðin hefur þurft að þola af þeim sem áttu að leiða hana til farsældar. En eins og margir vita þá er þjáningin sá jarðvegur sem viskan sprettur úr. Ég hef það eftir sjáandanum Edgar Cayce að hið kærleiksríka og upplýsta mannkyn muni koma frá Rússlandi í framtíðinni, vegna þess að sú þjóð mun mynda svo mikinn þroska gegnum sína þjáningasögu.

Með því að líta nú fram til okkar tíma þá gengur hin íslenska þjóð þjóð gegnum fjárhagshörmungar sem eru reiðarslag fyrir alla. Ég má ekki til þess hugsa, að þetta mótlæti verði ekki notað til að læra af því og koma hér á heilbrigðara þjóðfélagi, þar sem allir þegnar eiga sér tilverurétt og fá lifað með eðlilegri reisn.

Í sjálfshjálparreglum er frá því sagt að maður eigi að líta á „vandamál" sem viðfangsefni. Með því er væntanlega átt við að mótlætið verði léttbærara og auðleystara. Því trúi ég að sé alveg rétt.

Ég vil enda þetta spjall á því að óska þjóð minni gleðilegs sumars með þeirri einlægu von að landið verði áfram góður verustaður fyrir okkur og þjóðlífið blómgist og verði mennskara en verið hefur um skeið.

Hógværð og nægjusemi æðst dyggða

Hógværð og nægjusemi æðst dyggða

Hvernig skyldi þessi fyrirsögn hljóma í hugum þeirra sem voru leikendur í stærsta fjárhagshruni Íslands ?

Varla þætti því fólki mikil skynsemi þar á borð borin.

Þó eru einmitt þessar dyggðir teknar fram yfir allt annað í hinni helgu bók.

Væri ekki ráð að gefa fjallræðu Krists meira vægi í skólum landsins. Eilíf sannindi eru auðvitað eilíf vegna þess að þau standast tímans tönn og falla aldrei úr gildi. Eru jafn mikils virði í dag eins og fyrir hundrað árum.

Frelsið er eina leiðin til þroska

Frelsið er eina leiðin til þroska.

Frelsi án siðferðis er afskræming allra góðra verka.

Frelsi sem er misnotað hefur glatað gildi sínu.

Samvinna og samhugur er hið góða hreyfiafl samfélagsins.

Þegar framangreindar staðhæfingar eru skoðaðar þá er ljóst að allir stjórnmálaflokkar hafa eitthvað til síns ágætis. Þeir hafa allir eitthvað að leggja til þjóðfélagsumræðunnar.

Einhverra hluta vegna er mjög ríkt í okkar ágætu þjóð að gera allt of lítið af því að líta til þess sem sameinar okkur, sem þó er svo ákaflega margt.

Okkur væri mjög hollt að nota nú tækifærið, á þessum sérstöku tímamótum, og breyta okkar hugsunarhætti og atferli og rækta þau gildi sem að framan greinir. Þannig væri best unnið að endurbótum fyrir mistök fortíðarinnar.