Lúpínan, hið sterka og fallega víðernisblóm !

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég á varla til nógu sterk orð til að lýsa ánægju minni með þetta fallega blóm. Það breiðir úr sér á berangri þar sem ekkert fær þrifist. Breytir hreint og beint moldarbörðum í skrúðgarða.

Oft á ég leið um uppland Hafnarfjarðar, þegar ég fer að heimsækja hið vinsæla fjall Helgafell. Á leiðinni fer maður framhjá Íshestum og þar eru miklar breiður af lúpínu sem fegrar leiðina svo um munar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fyrir utan að vera fallegt blóm þá er lúpínan einnig lækningajurt. Ævar Jóhannesson hefur lengi gert seyði úr lúpínu og margir notið góðs af.

Þessi jurt hefur þurft að lifa við það að ýmsir hafa fundið henni sitthvað til foráttu. Það hef ég aldrei náð að skilja. Hvernig er hægt að amast við slíku gersemi, sem þessi jurt er?

 

Hafragrauturinn og Naglasúpan

 

Alla mína æsku borðaði ég hafragraut reglulega og hafði gott af. Þegar ég komst til vits og ára kynntist ég ýmsum útgáfum af þessum ágæta graut. Í sveitinni var hann látinn malla í langan tíma, meðan fólkið fór út í fjós að mjólka kýrnar.  Svo voru aðrir sem aðeins létu koma upp smá suðu og þá var rétturinn tilbúin.

Eins og ég sagði þá var þetta á þeim árum sem maður var ekki sjálfur farinn að hugsa grant um hvað væri réttast og best í hverju máli. Þannig að ég gerði breytingu á hafragrautnum, þegar ég var komin í þá aðstöðu, að þurfa sjálfur að elda hann!  Breytingin var sú að elda hann alls ekki!  Í staðin sturtaði ég haframjölinu á diskinn og mjólk út á og borðaði með bestu lyst. Til tilbreytingar við þessa útgáfu setti ég skyr út í og hrærði saman við. Þannig að ég hélt mig við hollustuna þó að tilbrigði væru höfð með í för.

Fyrir nokkrum árum, fór ég á fyrirlestur hjá Heilsuhringnum og þar var íslensk kona nýkomin frá Kína. Hún talaði mikið um kornmeti og hollustu þess. Eftir að ég kom heim af fyrirlestrinum, ákvað ég að gera mjög kjarnmikinn korngraut. Úr varð uppskrift sem ég gaf nafnið – Endurbættur hafragrautur – til heiðurs mínum góða hafragraut frá æskudögum. Þessi góði grautur hefur fylgt mér æ síðan.

Endurbættur hafragrautur

Magn fyrir einn:

1 glas Vatn sett í pott
1-2 matsk. Haframjöl
1-2matsk. Flögur úr t.d. Bókhveiti
og/eða Höfrum eða Rúg eða öðru korni
½ matsk. Hörfræ
½ matsk. Sesamfræ
1 matsk. Hafraklíð (eða annað grófmeti)
Kveikt undir pottinum og síðan tekið til við
að setja eftirfarandi á diskinn og betra að
hafa hraðann á til að vera búin áður en suðan
kemur upp:
30-50 rúsínur (eftir stærð)
5-6 möndlur
5-6 döðlur skornar niður í bita

Um leið og suðan kemur upp er potturinn tekin af hellunni og grautnum hellt á diskinn sem þá mýkir rúsínurnar, möndlurnar og döðlurnar. Nota má sojamjólk eða venjulega mjólk eftir smekk. Afbragðs grautur og góð undirstaða fyrir daginn.

Ég hef í byrjun ársins 2009 breytt vinnulagi við þennan góða málsverð. Nú tek ég sesamfræin og hörfræin og mala í mortel og set ósoðin á diskinn ásamt matskeið af hveitikími.

Hveitikímið er geymt í krukku í kæliskáp svo það þoli geymsluna. Með þessu móti er ég komin með þrjár korn/frætegundir ásamt möndlum, sem ekki hafa verið soðnar. Geri ráð fyrir að nú hafi ég breytt hinum gamla góða hafragraut með umtalsverðum hætti.

Allir þekkja söguna um naglasúpuna, sem varð betri og betri eftir því sem fleiru var bætt í pottinn. Hér erum við sannarlega að gera hinn góða hafragraut miklu betri með fáeinum viðbótum að hætti hússins!

Edgar Cayce sjáandinn mikli

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edgar Cayce sjáandi, var merkilegur maður. Eftir hann liggja aragrúi rita og dálestrar hans skipta þúsundum. Þeir fjalla um ólíkustu málefni, sem varða manninn, heilsu hans, lífsgöngu og tilgang.

Margar gátur og dularfullir atburðir eru í kringum okkur.  Út um allt leynast leyndardómar sem einir og sér ögra hugmyndum okkar um tilveruna. Það gerast hlutir sem ekki er létt að útskýra og ekki er létt að varpa frá sér og fara að hugsa um eitthvað léttvægara.

Ég ráðlegg fólki að taka sig til og lesa hið merka safn sem þegar er til á íslensku um Edgar Cayce.

Þeir sem ráða við enska tungu geta nálgast mikinn fjölda bóka um þennan merka mann.

Hér er upptalning íslenskra bóka:

1. Upphaf og örlög mannsins.  

2. Undralæknirinn og sjáandinn . Frásögn um Edgar Cayce sjálfan og starf hans sem sjáanda í miðilsástandi.

3. Svo sem maðurinn sáir. Fjallar um lögmál orsaka og afleiðinga.

4. Jesús Kristur í dálestrum Edgar Cayce. Upplýsingar frá Jesú Kristi í dálestrum gegnum Edgar Cayce.

5. Draumar skyggni og vitranir.

6. Árur. Lítið rit sem útskýrir hvað árulitirnir þýða.

7. Heilbrigði njóttu.

Hér á eftir kemur lítið úrval af enskum bókum um ólíkasta efni, en allt frá sömu uppsprettu - Edgar Cayce:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

Líkamshreysti og öfgar okkar daga

Upp úr 1950 var ég ungur maður. Þá kom upp löngun til að verða stæltur og vel haldin. Á þeim árum var Arne Tammer (1913-2002) frægur líkamsræktarfrömuður. Hann stofnaði bréfaskóla um eflingu líkamshreystis. „Gefðu mér 15 mínútur á dag og þú færð stæltan líkama“, var hans kjörorð. Ekki þurfti nein tæki til að vera þátttakandi í bréfaskóla hans, svo ég gerðist meðlimur.

Á milli þessa manns og líkamsræktar nútímans er heilt sólkerfi !

Hugsjón Arne Tammers var heilbrigð hreysti. Hann var grænmetisæta. Hann bannaði allt tóbak og vín. „Ekkert sterkara en léttöl“, var hans móttó. Í þá daga voru ekki önnur eiturefni á boðstólum í okkar heimshluta, allavega hafði ég aldrei heyrt um slíkt. Það þarf að sjálfsögðu ekki að taka fram að hann fylgdi heilbrigðri uppbyggingarstefnu í hvívetna. Engin hjálparmeðul sem hugsanlega gætu eyðilagt líkamskerfið voru leyfileg. Allt eðlilegt og öfgalaust.

 

 

 

 

 

 

 

 

 „Á hvaða mynd er ég 24 ára og á hverri er ég 50 ? , spyr Arne Tammer

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Svona var auglýst í þá daga.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

EKKI ÆSKILEG VAXTARRÆKT

Ég segi einungis: Gætið ykkar á öfgunum

 

 

Hið góða sem útrásarvíkingar hafa komið til leiðar

Einmitt ! Jafnvel útrásarvíkingar geta gert gagn fyrir þjóð sína. Ég hef orðið var við að nú horfa margir til hinna gömlu gilda sjálfstæðisstefnunnar og eru farnir að meta þær hugsjónir mikils. En áður fyrr þótti hinum flokkunum þær hugsjónir ekki allt of spennandi,  en verðmætamat breytist sem betur fer.

Hugsjónirnar voru þær helstar að allir eigi að vinna saman að framgangi mála, stétt með stétt. Að hver sé sinnar gæfu smiður. Að þeir fiska sem róa. Að regla og festa skuli í heiðri höfð. Að dugnaður og heiðarleiki sé lykillinn að farsæld.

Það eru auðvitað fleiri en sjálfstæðismenn sem geta skrifað undir þessi orð. Eigum við þá ekki að vinna öll saman að framgangi þjóðarinnar og nota meðal annars þessi viðmið til að halda sameiginlegri stefnu. 

Það er hreint vonlaust að reka landið í eilífu stríði milli félaga og hópa. Samhugur verður að festa rætur í þjóðarvitundinni, það er hin mikla nauðsyn. Nú sem aldrei fyrr.  Maður hefur á tilfinningunni að Íslendingar séu allt of lengi á táningsaldrinum, í uppreisnarhug og vaxtarverkjum. Það er löngu komin tími á að þjóðin fullorðnist og fari að taka saman höndum í alvöru. Göngum saman Íslendingar. "Fram fram vormenn Íslands" var einu sinni sungið hjá ungmennafélagssamtökunum. Það má gjarnan endurtaka.

 

   

  

 

 

                                        = Samvinna, Íslandi til heilla !

 

 

Lífið er draumur !

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já, lesandi góður, ég samsinni þér að þessi staðhæfing er fjarstæðukennd og virðist lýsa höfundi hennar sem draumóramanni. Vil þó byðja um biðlund og þolinmæði á meðan ég kem með skynsamlegar skýringar þessu til halds og staðfestingar.

Áður en að skýringum kemur langar mig til að biðja lesanda að svara því, hvort sé líklegra til að vera draumur: Tilvera sem aðeins stendur í fáein andartök, eða tilvera sem varir um eilífð. Hvort er meiri veruleiki, þau fáu andartök sem við lifum í efninu, eða hinn eilífi tími sem við lifum sem andlegar verur. "En ég man ekki eftir neinni andlegri tilveru", segir þú. Kannski er leyndardómurinn sá að minnisleysið sé nauðsyn, svo að maðurinn muni starfa eftir löngunum hjartans. Séu þær langanir ekki í samhljóm við ráðsáætlun Skaparans þá fylgja því afleiðingar sem maðurinn þarf síðan að takast á við. Enn önnur skýring getur verið sú að við ráðum ekki við að höndla þann hæfileika að muna okkar horfnu yfirsjónir og syndir. Slíkt væri yfirþyrmandi.

Sjáum nú fyrir okkur ungann mann á steinsteyptri stéttinni fyrir utan heimili sitt. Svo virðist sem hann eigi allann heiminn. Hann er sjálfsöruggur, skynsamur og jafnvel íhugull. Þegar hann er 25 ára er hið jarðneska efni  í svo yfirþyrmandi nálægð að þessi skynsami maður er vís til að líta á spurninguna um andlegan veruleika sem fjarstæðukennda hugmynd. Slík hugmynd sé eingöngu góð sem hugarleikfimi en á alls engann veruleika sér til staðfestingar.

Þessi maður á fyrir sér að eldast og 20 – 30 árum síðar er hann orðin margfaldur faðir og sér hilla undir að bráðum verði hann afi. Þegar spurningin um hinn andlega veruleika er borin undir hann á þessu æviskeiði, þá dregur hann djúpt andann og reynir að finna orðum sínum stað. Hann viðurkennir með semingi að hann viti nú ekki allt, hvorki um þennan heim né annann. Hann hafi þó lesið ýmislegt á langri ævi og sé hugsi yfir mörgu.

Þetta er gott og blessað, maðurinn er þá á breytingarskeiði og telur nú að þegar hann var yngri, sterkari og skynsamari, þá hafi hann þó ekki verið eins skynsamur eins og hann er í dag !

Þá færum við okkur um set um önnur 20 til 30 ár og maðurinn er þá staddur þar sem kallast að vera við útgöngu úr þessum efnislega heimi.  Hafi þessi umræddi maður haldið áfram að hugsa og bæta við sig tilraunum til að svara eilífðarspurningunum, þá er líklegt að hann sé ekki alveg sammála sjálfum sér þegar hann var á miðjum aldri. Sé svo, þá er það vegna þess að nú er hann farinn að horfa yfir lífsgönguna með augum eilífðarinnar og þá koma upp allt aðrir fletir en fyrrum þegar þessi ganga var að hefjast.

Nú skulum við gera meira, við færum okkur um önnur 30 ár og gerum ráð fyrir að maðurinn hafi hvatt þetta líf sem við höfum litið á sem hina einu raunverulegu tilveru – en ekki draum eins og höfundur þessa pístils er að halda fram!

Ég þarf að biðja fólk að grípa til ímyndunaraflsins til að fylgja mér eftir: Við erum í sporum mannsins sem hefur skilið við jarðneska tilveru sína og stendur frammi fyrir  Drottni. Líf hans á að taka til mats. Hvernig hefur hann staðið sig á þeim vettvangi sem hann var settur til.  Vissulega er erfitt að vera í sporum hins vanmáttuga manns sem þarf að svara fyrir gerðir sínar. Þar sem hann stendur þarna og lítur til baka á líf sitt, þá virðist það svo sannarlega vera eins og draumur – liðin veruleiki – og við þær aðstæður vaknar maðurinn upp og finnur að það eru allt önnur verðmæti sem ráða í þessum andlega heimi. Þar skiptir öllu að hafa farið fram með kærleika og réttsýni og hafa reynt að lifa eftir þeim leiðbeiningum sem andlegir meistarar hafa lagt okkur til.  Ég vil trúa ykkur fyrir því að sjálfur hef ég í draumi upplifað svona andartak, frammi fyrir Skapara himins og jarðar og þá var ég sannarlega lítill og umkomulaus.

Hvort þú lesandi góður trúir því að hin fáu andartök sem kallast jarðnesk tilvera, séu hið eina sem við fáum upplífað og síðan sé hreinlega ekkert meira, það er þinn réttur að lifa við slíka hugmynd. Sjálfur mun ég allavega ganga inn í fögnuð herra míns, jafnvel þó ég sé viss um að fyrst þurfi ég að standa frammi fyrir hinum æðsta dómi.    

  

 

Sigurður Einarsson segist saklaus.

 

Sigurður Einarsson fyrrverandi bankastjóri hefur fengið til liðs við sig dýrasta lögfræðing Bretlands. Lögfræðingurinn er svona dýr vegna þess að hann er sérfræðingur í að verja fólk sem er sakað um fjármálaglæpi.  Saklaus maður þarf ekki að kaupa sér dýra þjónustu þar sem hann hvort eð er, er ranglega sakaður um fjármálamisferli . Hann er viss um sakleysi sitt og það væri alveg upplagt fyrir hann að koma bara heim til föðurlandsins og standa keikur gagnvart ákæruvaldinu. Það myndi styðja hans málstað að láta bara venjulegan lögfræðing gæta síns lagalega réttar. Maðurinn segist saklaus og það kemur örugglega í ljós í réttarhöldunum, þegar hann leggur öll sín spil á borðið. Við búum í réttarríki og það þarf að sanna sekt fyrir dómi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Með lögum skal land byggja

Styrmir Gunnarsson: Hrunadans og horfið fé

 

 

 

 

 

 

 

Ísland í sárum en sumar í nánd

Ég var að ljúka við téða bók og vil gjarnan þakka höfundinum fyrir hans hreinskipta og góða framlag til þessa erfiða máls, sem fall fjármálakerfisins var fyrir þjóðina. Sérstaklega er sárt og erfitt að kyngja þeirri staðreynd, hvernig  fáeinir ungir menn fóru með það fjöregg, sem þeir komust yfir.

Þeim sem er í mun að fræðast um málefnið hvet ég til að lesa bókina sem fyrst. Mjög mikilsvert að allir lesi með opnum huga og einlægum ásetningi. Þeir sem að málinu koma, hvort heldur er embættismenn, stjórnmálamenn eða almenningur, þurfa að ganga fram í hógværð og visku  og reyna að læra sína lexíu. Fara síðan hver til sinna starfa og byrja að slá nýjan tón í allri orðræðu, hvort sem hún snýst um stjórnmál, efnahagsmál eða önnur þjóðmál.

Þann draum ber ég með mér að upp úr þessu öllu saman komi nýtt Ísland, betri þjóð, betra land. Þannig að þegar hreinsuninni, sem nú fer fram, er lokið, verði okkar kæra land betri bústaður fyrir alla sem vilja vera góðir þegnar og láta gott af sér leiða. Hinir sem ekki hafa jákvæða sýn í brjósti sér vil ég biðja um að fara til fjarlægra landa og leita þar hamingjunnar, hvernig sem þeir svo sjá fyrir sér líf sitt án þess að vera Íslendingar í framtíðinni.

Í þjóðinni býr mikill náunga kærleikur, en meðfætt sundurlyndi eyðileggur margt. Hugsið ykkur ef við nýttum samtakamáttinn til að koma fram hugsjónum um betra land fyrir alla, hvað miklu væri hægt að koma til leiðar.

Víða hafa birst spádómar um Ísland og Íslensku þjóðina sem ber saman um að þjóðin sé sérstök og hún eigi mikilsverðu hlutverki að gegna. Þetta set ég ekki hér fram til að við getum hreykt okkur Íslendingar, heldur þvert á móti, þá er þetta hvatning um að ganga fram í hógværð og lítillæti. Hver sá sem sýnir sína bestu hlið og kemur þannig fram með jákvæða útgeislun, hann er aðdráttarafl fyrir allt það besta sem prýða þarf mannkynið. Það er til máltæki sem segir að oft verði baldinn foli að góðum hesti. Þetta segi ég með í huga hvað þjóðin er sjálf baldin og uppreisnargjörn, þó í henni slái gott hjarta.

Ég vona að þessi vel menntaða þjóð sýni nú styrk sinn og gott hjartalag og bæti það sem bæta þarf.

 „Farið nú og syndgið ei framar“, sagði Kristur. Það má gjarnan vera einskonar lokaorð þessarar greinar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svartifoss - eitt af djásnum Íslands

 

Davíð Oddsson geldur fyrir glöggskyggni og heiðarleika

 

 

Þegar ég hóf að rita á vef þennan, byrjaði ég á pístli um Davíð Oddsson – einn besta son Íslands. Þar var ég stuttorður og nefndi aðeins aðalatriði máls - að þessi maður væri lagður í einelti og nyti ekki sannmælis.

Nú vil ég aðeins dýpka mál mitt og koma inn á fleiri hliðar. Þannig er að almenningsálit er mjög hvik og óstöðug vera, ef hægt er að komast þannig að orði. Almenningsaliti er hægt að stýra á alla lund eins og mannkynssagan sýnir svo glögglega. Auðveldast er að höfða til lægri hvata manna og æsa múg til illra verka. Hitt tekur lengri tíma, að vinna sannleikanum fylgi, sérstaklega þegar svo margir eru í liði mótherjanna og það getur valdið óþægindum.

Fyrir mótherja Davíðs var þessi atburðarás þægileg og einföld, um leið og þeir sjálfir og þeirra samherjar högnuðust á athæfinu.

Þeir sem hafa fylgst með fréttum undanfarinna ára hafa orðið vitni að því þegar borið var fé á Davíð, til að fá hann í hinn auðsveipa hóp viðhlæjenda útrásarvíkinga. Það er nefnilega hægt að kaupa allt – eða næstum því – og það notfæra þeir sér, þeir sem baða sig í gullinu sem glóir svo skært, en gerir lítið annað en veikja geðið og persónuleikann, svo eftir verður daufur svipur af manni.

Nú í dag þegar þetta er ritað, er að renna upp fyrir allri þjóðinni hvað hefur farið fram í musterum mammons og flestir eru agndofa yfir því sem í ljós kemur.  Yfir bankaræningjum er einhver spenna sem menn samlíkja sér með og vilja allavega eiga gullið þegar höndum er yfir það komið. Hugsið ykkur hvað Davíð var þessum öflum óþægur og truflandi, að vilja ekki taka við hinum 30 silfurskildingum !

Peningaöflunum var þessi mótþrói óþægilegur og beinlínis ógnandi og þeir höfðu í sínu liði fullt af fólki sem þáði vinnu sína og afkomu úr þeirra hendi og auðvitað var fólkið húsbóndahollt. Í stað þess að beina sjónum sínum að innviðum bankanna þar sem vinnuveitendur þeirra störfuðu, var margfalt auðveldara að beina athugasemdum og gagnrýni á Davíð Oddsson. Sá maður var nógu stór til að vera holdgerfingur alls kerfisins. Þeir slógu margar flugur í einu höggi. Voru teknir alvarlega sem einlægir gagnrýnendur kerfisins, unnu fyrir kaupi sínu og enginn óþægileg eftirköst. Vinnan var tryggð og allir ánægðir. – En ekki ég. Ég er sár fyrir hönd Davíðs og sár fyrir hönd sannleikans og sár fyrir hönd þess sem situr undir ljótu einelti.

Mál er að linni.

 

 

 

Maðurinn er andleg vera - það er hinn merki leyndardómur

Ég heyrði góða sögu hafða eftir andlegum meistara og hún er svona: „Bóndinn yrkir jörð sína með mikilli vinnu. Hann undirbýr jarðveginn með því að plægja og slétta. Síðan setur hann fræ í jörðina og hugar að því að allt sé vel frá gengið til að fá góða uppskeru.  Allt þetta gerir hann eingöngu til að afla sér fæðu og lífsviðurværis. Hvað ætti hann þá að leggja á sig til að uppskera andlegt ríkidæmi?"

 

 

 

 

 

 

 

 

Einhvernveginn þannig var saga hins andlega meistara og ég vil bæta við. Hvað ætti þá að leggja á sig til að skilja eilífðarspurningarnar. Þær spurningar sem hefur verið spurt um aldir, um það hvað sé tilgangur lífsins, þegar frá er talin fæðuþörfin, því þar sem við erum andlegar verur og vitum sem er að við erum dauðleg og dagar okkar hér á jörðinni eru afmarkaðir, þá hlýtur að blunda sú ósk í hverjum manni að hann mæti Skapara sínum með einhverjum undirbúningi. Þeim helstum að hafa reynt að skilja þennan leyndardóm sem sækir á okkur og svara, allavega fyrir sjálfan sig, hverju hann á að áorka í andlegum efnum með jarðgöngu sinni. Við erum  hingað komin í einskonar sendiför frá andlegum heimi og það væri eins og að skrópa í skólanum, að hafa ekki leitt hugann að lærdómsefninu.