Esjan og Viðey á góðum degi

Í morgun var ég á ferðinni í Reykjavík og þvílík dýrð sem fyrir augu bar. Hið glæsilega höfuðborgarfjall Esjan böðuð í fegurstu sólargeislum og til ánægjuauka var Viðey í forgrunni með sína miklu sögu.

Þetta mátti ég til með að festa á filmu og deila með ykkur.

Mér var hugsað til þess hvað það auðveldar mönnum að rísa upp úr hversdagsleikanum og hugleiða hinn æðri tilgang. Hvatningin er til staðar fyrir augum borgarbúa, en veðrið er hverfult og nú þegar þetta er ritað er komin rigning. Það minnir okkur á að nýta góðu stundirnar, sem hverfa svo undurskjótt. Reyndar eins og lífið sjálft. Allt fram streymir með ótrúlegum hraða og við gerum of mikið af því að hafa augun á minni málum og látum hin stóru í salt. Það væri betra að hafa jafnvægi þarna á milli.                                                                                                                                                                        

 

 

 

 

Esjan og Viðey fagran júlídag 2010

 

Jón frá Hvanná tónskáld

Jón bjó á Ísafirði í mínu ungdæmi. Hann er frægastur fyrir sitt fallega lag Caprí Catarina. Ég lenti í því ævintýri að spila með Jóni í hljómsveit sem mér finnst nú tíðindi út af fyrir sig. Það var um 1952 að komið var heim til pabba (Harrý Herlufsen rakari 18.08.1913 – 15.09.2006) og hann beðin að spila fyrir dansi að Uppsölum. Ég var um 16 ára og orðin liðtækur trompetleikari. Stígur bróðir var þá 18 ára og spilaði á altosaxafón. Pabbi hafði verið í hljómsveit með Jóni frá Hvanná á árum áður (ásamt Óla Koll á trompet) og var liðtækur á mörg hljóðfæri. Hann var fenginn til að spila. Hljómsveitin sem sett var saman af þessu tilefni var skipuð Jóni Jónssyni frá Hvanná á píanó, Harrý Herlufsen söngur og trommur, Stígur Herlufsen á altósaxafón og Sigurður Herlufsen á trompet.

Jón var minnisstæður karakter. Mikill á velli og minnti mig á Fats Waller, alltaf með sígrettu þegar hann sat við píanóið, enda var þá enginn maður með mönnum nema hann væri með vindling í sinni nálægð. Þegar þessi dansleikur átti sér stað var Villi Valli með sína hljómsveit í Alþýðuhúsinu og þar var dansleikur eins og venjulega á laugardagskvöldi.  Nema það að nú hafði verið settur á dansleikur að Uppsölum og þá þurfti fólk að velja á milli hvar yrði mesta fjörið!  Vegna þess að okkar hljómsveit var alveg ný, þá var forvitnilegt fyrir dansgesti að veðja á að fjörið yrði að Uppsölum. Enda varð það úr að dansleikurinn í Alþýðuhúsinu var flautaður af og man ég að Villi Valli og hans félagar komu yfir til okkar og skemmtu sér til tilbreytingar með dansgestunum.

Það var ekki aðeins að eldri menn eins og Pabbi (39 ára !)og Jón væru að spila eftir langt hlé heldur komu þeir með nýja (reyndar mjög gamla) siði í farteskinu. Á þessum árum var búið að finna upp míkrafóninn, en enginn slíkur var til þjónustu að Uppsölum þetta kvöld. Pabbi átti í fórum sínum söngtrekt eina og tók það ráð að syngja í gegnum þessa trekt sem hann hélt upp að munni sér! Trúlega hefur þetta verið siður um aldamótin 1900 en var komið í úreldingu þegar hér var komið sögu, árið 1952. Þetta virtist koma dansgestum skemmtilega á óvart. Það þarf ekki að orðlengja það að þetta var skemmtileg reynsla fyrir okkur bræðurna að lenda með þessum vönu tónlistarmönnum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Söngtrektin var svona í laginu og með handfangi

 

 

Pétur Blöndal, sérstakur og hugrakkur sérfræðingur og stjórnmálamaður

Í dag heyrði ég í fréttunum þar sem Pétur Blöndal talaði til fólks í Iðnó, vegna skuldamála með viðmiði við erlendan gjaldeyri. Ég tek hatt minn ofan fyrir einstaklingum eins og Pétri. Alltaf málefnalegur, hreinskilinn og opinskár í sínu stjórnmálastarfi. Vitanlega bakar hann sér óvinsældir einhverra,  þegar mönnum þykir á sig hallað, það er mannlegt.

Varðandi þau lán sem tengd voru gjaldmiðlum og voru dæmd ólögmæt, vil ég gjarnan segja þetta. Þegar ég heyrði fyrst af þessum dómi, lagði ég dæmið niður fyrir mér og var að hugsa hvernig réttlátast væri að gera þessi skuldamál upp. Við fyrstu sýn fannst mér að aðeins tvær leiðir væru sanngjarnar: 1. Lánið yrði í íslenskum krónum óverðtryggt og með þeim vöxtum sem þá voru eðlilegir. 2. Lánið yrði  í íslenskum krónum verðtryggt og með lágum vöxtum. Ég játa að hafa ekki haft hugmyndaflug til að gera ráð fyrir að aðeins viðmiðið við erlenda gjaldeyrinn yrði þurrkað út, en vextirnir ættu að standa jafn lágir og þeir voru þegar þetta ákvæði var inni í samningnum. Það er að mínu mati fráleitt.

Skuldari myndi auðvitað velja þá leið sem hagsæðust er fyrir hann, þannig er það alltaf.

Pétur Blöndal hlýtur að vera vel liðinn á alþingi og koma að mörgum málum, þar sem hann er yfirburðamaður í efnahagsmálum og dæmum sem hér eru til umræðu.

Ég sé einnig fyrir mér fjölmarga aðra stjórnmálamenn sem myndu ekki vera eins hreinskilnir og opinskáir, myndu slá úr og í svo fáir gætu hönd á fest hvaða þeir raunverulega vildu segja.

Hann fær 5 stjörnur hjá mér fyrir hugrekki og heiðarleika.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pétur Blöndal, heiðarlegur og hugrakkur lærdómsmaður

 

Hafnfirðingar - Helgafell er á sínum stað og tíminn er núna!

Sumarið þarf að nýta til hins itrasta. Ganga á fjöll er það allra besta fyrir heilsuna. Með því að ganga á Helgafell er einnig hægt að sjá listaverk. Hver skyldi trúa því? Ég hef farið margar ferðir og þó var það ekki fyrr en nú fyrir skömmu, að ég rak augun í merkileg listaverk – náttúrusmíðar.

Dæmi um slíkar náttúrusmíðar úr neðri skál Helgafells:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er sérstakt klettaskraut og búið að hengja það upp til sýnis

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Í framhaldi af listaverkinu er svo þessi steinfugl!    

           

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Steinfuglinn merkilegi í nærmynd

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Á þessari mynd sést sérkennilegur „skrúfusteinn“

Það er margt að sjá á og við fjallið ásamt því að þreyta fjallgönguna sjálfa, sem gefur í aðra hönd nærandi kraft og betra útlit. Hver vill ekki slík gæði sem verðlaun fyrir smá göngutúr?

Því má bæta við að sprenging hefur orðið í göngum á Helgafell. Fyrir nokkrum árum fóru um 3000 manns upp fjallið yfir árið. Nú í ár hefur aldeilis orðið breyting á. Talið er að um 10.000 manns hafi nú þegar gengið á fjallið. Það má gjarnan bæta við þessa myndarlegu tölu með því að fólk taki þessari hvatningu og búi sig til fjallaferðar.

 

 

Peningar eru ígildi náttúruafls

Náttúruöflin eru það sama og höfuðskepnurnar. Öfl sem ráða örlögum mannkynsins. Tökum dæmi af eldi. Það er augljóst að hann þarf að umgangast með mikilli varúð. Smá óvarkárni getur leitt til þess að eitthvað mikið fer úrskeiðis. Lítil börn að leik með eldspýtur vekja strax mikil viðbrögð fullorðna fólksins. Stundum verður mikill eldur af litlum neista.

Þegar þetta er heimfært á peninga sjá ekki margir þær hættur og þær varúðarráðstafanir sem þarf að gera í umgengni við þá. Fyrir nokkrum áratugum urðu menn fjárráða á 21. ári. Þá höfðu þeir frelsi til að fara hvert sem er og gera samning um peningalán eða aðra eyðslu. Af hverju þurftu menn að bíða svona lengi eftir því að fá að umgangast peninga einir og óstuddir? Greinilegt var að fullorðna fólkið taldi þetta vald sem unga fólkinu var veitt, vera það varhugavert og viðkvæmt í meðförum, að það ætti ekki að fá frjálsar hendur í fjármálum fyrr en vit og þroskri væru með í för.

Nú um stundir er fjárráða sá maður sem er orðin 18 ára. Þrátt fyrir þá þversögn að freistingar til að eyða peningum séu margfalt fleiri og slungnari en áður var. Það eru lagðar snörur fyrir unglinga og börn, sem þau hafa ekki þroska til að skilja. Jafnvel fullorðið fólk kann ekkert með peninga að fara, svo hinir ungu eru ekki einir um að vera í hættu þegar náttúruaflið peningar eru annars vegar.

 

 

 

 

 

Nógu margir svona seðlar í vasa þínum og þú getur keypt heiminn

En hvað kaupir þú fyrir peningana þína. Veistu að það er hægt að kaupa óhamingju, sársauka, sundurlyndi, öfund, sjúkdóma og sorg og þannig í það óendanlega. Þó erum við að tala um peninga sem þú sjálfur átt í þínum fórum. Bæta má við þeim möguleika að fá að skulda heilan helling af peningum, sem jafnvel er farið fram á að þurfa að greiðast til baka!

Burt séð frá þessu, er sem betur fer mögulegt að bæta hlutskipti sitt með vel útfærðum athöfnum, þar sem peningar koma við sögu. Í fyrsta skipti sem ég eignaðist veglegan hlut fyrir eigið aflafé, átti sér stað á Ísafirði þegar ég var 16 ára. Þá vann ég sem símsendill og fékk um 800 til 1000 kr. á mánuði í laun. Þá sá ég Remington ritvél í Bókabúð Jónasar Tómassonar. Mig minnir að hún hafi kostað um 3.500 kr. sem þá var um fjögurra mánaða laun. Ég ákvað að heimsækja Jónas Tómasson og óska eftir kaupum á svona ritvél með afborgunarkjörum. Þetta var auðsótt mál og Jónas útbjó kaupmála sem deildi heildarupphæðinni á sex eða 8 mánaða tímabil. Það var þroskandi að ganga í gegnum þetta verkefni og hafa sigur. Síðan vélritaði ég heilu bækurnar á þetta verkfæri. Hér er dæmi um vel lukkaða meðferð á fé.

Í lok þessara hugleiðinga segi ég einungis: Aðgát skal höfð í meðferð fjár.

 

VATNALÖG - Vatnið og lífsloftið eru mestu gæði Íslands

Nú eru vatnalög til umræðu fyrir alþingi. Einhverra hluta vegna eru þar menn sem berjast fyrir einkaeign á vatni. Til hvers er barist fyrir þessu. Vatnið er ein af frumþörfum mannsins og sameign allra.

Það var alþekkt hvað illa var farið með náttúrugæði í gömlu Sovétríkjunum. Þar var jörð og vatn ekki í sérstakri vernd, heldur var það stáliðnaðurinn sem var guð þess tíma. Þá fæddist sú hugmynd að náttúrugæði væru betur komin hjá einkaaðilum. Slíkt var reynt í Bandaríkjunum og gaf ekki góða raun.

Lausnin er sú að þróuð og velviljuð lýðræðisstjórn sjái um verndun náttúrugæða, með hagsmuni allra þegna fyrir augum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hraunfossar - eitt margra vatnsfyrirbæra Íslands

 

 

Hvar er heilagur staður ?

Víða um heim eru svokallaðir heilagir staðir. Má til nefna Lourdes þar sem fólk hefur fengið bót meina sinna þó þau hafi verið alvarlegs eðlis. Reyndar geta hvaða staðir sem er orðið heilagir, ef þar hafa gerst undur sem vafið hafa upp á sig og endurtekist oftar en einu sinni. Við það verða væntingar manna margfaldar og viðkomandi pílagrímar  móttækilegri fyrir undrum.

Ekkert er mér fjær en að draga úr áhrifamætti slíkra staða, því ekki veitir af að fólk finni fyrir undrum tilverunnar. Hins vegar vil ég einnig árétta að enginn einn staður hefur einkarétt á heitinu „heilagur staður“, vegna þess að í raun og veru er heilagur staður hvar sem maðurinn sameinast Sköpunaraflinu (Guði).

Ég lít t.d. á það sem ígildi tilbeiðslu að ganga á Helgafell ! (og önnur fjöll auðvitað). Þar er náttúran hrein og upphafin. Þar er auðveldara en í bæjarniðnum að nálgast Skapara himins og jarðar.  Þess utan styrkir fjallgangan líkamlegt þrek og fátt er betra til vellíðunnar en sú áreynsla sem því er samfara.

Göngum út í náttúruna í sumar, það er aldrei að vita nema við fáum í kaupbæti betri heilsu og betra geð, og við gætum þess vegna  komist í snertingu við heilagan stað, gróðurvin, eða aðeins séð fallegt blóm á berangri og ef það gefur okkur gleði er ferðin ekki til einskis farin.

 

                                   

 

 

 

 

 

 

Er það reisulega kirkjan á hæðinni-Er það fallega sveitakirkjan

             

 

 

 

 

 

 

Er það tígnarleg Hallgrímskirkjan-Er það magnaða uppsprettan eða fjallið

                 

 

 

 

 

 

 

 

 Er það blómafuglinn                Er það íslenska undrið, lúpínan

 

Verum sammála um að það sé þetta allt saman !

„Gríðarlegur Gordon Brown“

 

Ég tók í júní þátt í mikilli skákveislu í Skákseli Guðfinns Kjartanssonar við Selvatn. Þar voru saman komnir Berlínarfarar frá Skákklúbbi KR sem höfðu farið utan í maí, í mikinn skákleiðangur.

Þegar liðið kom heim fann Guðfinnur upp á því að safna saman „pressunni“ , það er þeim mönnum sem heima sátu, en hefðu líka getað teflt í Berlín, hefðu þeir verið þar staddir.

Úr varð myndarlegur hópur skákmanna sem mættu í Skákseli Guðfinns, þannig að Berlínarfarar tefldu gegn heimamönnum. Þegar hlé var gert á skákkeppninni var mönnum stefnt út í skóg sem Guðfinnur og frú hans hafa ræktað, frá sínum fyrstu búskaparárum. Sérstaklega myndarlegt allt saman. Þar að auki er Guðfinnur svo uppfinningasamur. Hann hefur komið fyrir ýmsum sýningargripum og söguefnum. T.d. er í skóginum stór steinn sem hefur verið blessaður með sérstakri athöfn. Á þennan stein hefur verið settur stóll og þegar gestir mæta þarna og fá sér sæti í téðum stól, þá hafa þeir „sest í helgan stein“ og það er alltaf merkileg athöfn !

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kristján Stefánsson lögmaður og Einar S. Einarsson sáu um vígsluna á Berlínarhliðinu

Hópurinn fór um skóginn og byrjuðu gönguna með því að vígt var Berlínarhlið eitt veglegt, sem sérstaklega hafði verið búið til í tilefni skákferðarinnar, þó svo að Guðfinnur hafi setið heima. Það var vígt með viðhöfn og borði klipptur, á sama hátt og farið er að við sérstakar vígslur hjá stjórnum lands og bæja.

Við komum að stað þar sem fram fór peningaþvætti. Þar voru peningar frá ýmsum löndum í plastumgjörðum og í rennandi vatni, sem sá um að gera peningana virka á ný, sem nýir væru !

Guðfinnur lét þess getið að danskur gestur hefði verið mjög glaður með að sjá danska peninga í þessari aðgerð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Guðfinnur lýsir Icesave ógeðinu

Þar á eftir komum við að Icesave drullunni. Komið hafði verið fyrir vatnsleiðslu sem boruð var í gegnum tré og hún leidd í svartan hrörlegan „te“ ketil sem var kolsvartur og átti að lýsa ógeðslegheitunum  Þá gerist það að Jónas Elíasson prófessor nefnir til sögunnar að hann hafi heyrt vísu eina sem tengist sjálfum Gordon Brown !

Ég eggjaði Jónas til að fara með vísuna og hann lét ekki ganga á eftir sér, heldur gekk fram og sagði eftirfarandi, með sinni sterku og hljómmiklu rödd:

Á salernið ég settist down,

svall mér þrútinn kviður,

gríðarlegur Gordan Brown,

gekk þá af mér niður !!!

Þetta vakti mikla kátínu meðal viðstaddra og því læt ég það fylgja með svo sagan sé fullsögð.

Kaldá er horfinn !

Já, það skeði í maí að ég tók eftir, að okkar glæsilega vatnsból, er ekki lengur sýnilegt í sama mæli og áður.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kaldárbotnar sumarið 2009 – þá í fullu fjöri

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kaldárbotnar 4. Júní 2010 – ekkert vatn !

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ferðamenn í útreiðartúr – auðvelt að fara yfir Kaldá !

Slæmt skyggni á þessum tveim myndum, er vegna ryks frá Eyjafjallajökl. Ég var nýbúin að ganga á Helgafell í sól og góðu skyggni. Síðan lagðist þetta ryk yfir allt svæðið.

Ástæðan fyrir þessum miklu breytingum eru væntanlega þær að nú á að nota vatnið til fulls vegna samninga um sölu á því til útlanda. Ekki kom mér til hugar að það yrði hreinlega tekið allt vatnið sem úr uppsprettunni kemur. Það er alla vega mjög miður að svo skuli þurfa að vera.

 

Kærleikurinn og tíminn eiga samleið

  

 

 

 

 

 

 

Mér var að berast þessi skemmtilega og vekjandi saga og veit að þið sem hana lesið verðið snortin:

Einu sinni var eyja þar sem fyrir voru allar þessar tilfinningar: Hamingja, sorg, viska og allar aðrar, þar á meðal kærleikur. Dag einn var tilkynnt að allar tilfinningar ættu að fara frá eynni, því hún myndi sökkva.

Nema kærleikur. Hann var einn eftir á eynni. Hann ætlaði sér að halda út, þar til ekki væri lengur möguleiki, að vera lengur.

Þegar eyjan var næstum sokkin, ákvað kærleikur að biðja um hjálp.

Ríkidæmi fór framhjá á glæsilegum bát. Kærleikur spurði: "Ríkidæmi, viltu taka mig með?"

Ríkidæmi svaraði: "Nei, ég get það ekki. Hér er mikið af gulli og silfri í bátnum mínum. Það er ekkert rými fyrir þig."

Kærleikur ákvað að óska aðstoðar hégómans sem fór framhjá eynni í fallegum báti. "Hégómi, getur þú hjálpað mér!"

"Ég get ekki hjálpað þér, kærleikur. Þú ert svo blautur og það getur skemmt bátinn minn", svaraði hégómi.

Sorgin var rétt á eftir og kærleikur spurði: "Sorg, leyfðu mér að koma með". "Ó, kærleikur, ég er svo hrygg að ég verð að vera út af fyrir mig!"

Hamingjan fór einnig framhjá og heyrði ekki hjálparbeiðni kærleika, vegna þess að hún var svo afskaplega glöð.

Allt í einu heyrðist rödd segja: "Komdu kærleikur, ég tek þig með." Þetta var eldri dama. Hún var svo virðuleg og friðsæl. Kærleikur gleymdi sjálfur að spyrja hana, hvert þau myndu fara. Þegar þau komu á þurrt land, fór hin eldri dama sína leið. Kærleikur var í þakkarskuld og hann spurði þekkinguna, sem var önnur eldri dama, "hver var það sem hjálpaði mér?"

Það var tíminn", svaraði þekkingin.  "Tíminn?", spurði kærleikur. "En af hverju hjálpaði tíminn mér?"

Þekkingin brosti blítt og svaraði með djúpri visku: "Vegna þess að aðeins tíminn getur skilið, hvað kærleikur er ..."