Það er í lagi að vera vantrúa og hafna Guðlegri forsjá

Hitt er aftur á mót verra þegar vantrúa maður tekur upp á því að hatast útí Guðlega forsjá.

Þá eru menn komnir upp á annað stig í tilveru sinni.

Þannig er það einmitt sem ég upplifi viðmót ýmissa vantrúa manna, sérstaklega í bloggheimum.

Einnig þekki ég aðra sem líka eru vantrúa, en halda þó sínu jafnaðargeði og eru þægilegir í viðmóti og framkomu. 

Svo eru hinir fyrrnefndu. Þeir eru með stækkunargler á allt sem heitir trú og stökkva á það með látum til að koma sínum vanstilltu hughrifum á framfæri.

Það væri mikil bragarbót ef slíkir menn hægðu á sér og breyttu framkomu sinni á þá lund að lifa í friði með þeim sem hafa aðra "trú" en þeir sjálfir. Því vantrú er líka trú á sinn hátt, bara ekki með Guðlega forsjá innan sinna lífsviðhorfa.

Við eigum öll að geta lifað saman í friði án tillits til þess hvað hver og einn trúir á.

Einnig eiga svokallaðir trúaðir menn að lifa í friði án tillits til þess hvað trúin heitir sem þeir aðhyllast.

 

 

 

 

 

 

 

Hallgrímskirkja - til heiðurs Hallgrími Péturssyni, hinu mikla sálmaskáldi.

Hér er  fyrsta erindi, eða inngangur að passíusálmunum.

Þrungið andagift hins trúaða sálmaskálds.

"Upp, upp, mín sál og allt mitt geð,

upp mitt hjarta og rómur með,

hugur og tunga hjálpi til,

herrans pínu ég minnast vil."

Hallgrímur Pétursson f. 1614 d. 1674