Þegar pandórubox lífs míns opnaðist!

Enn minnist ég þess dags, þegar ég lærði að lesa, þá orðin 9 ára.

Þetta skeði svo skyndilega, eftir margra ára undirbúning, og gleðin og eftirvæntingin sem gagntók mig, var fölskvalaus og sönn, og hana man ég enn þann dag í dag.

Má alveg, þó í litlu sé, gefa þá samlíkingu þegar maður lærir að hjóla, eftir margar árangurslausar tilraunir.

Svo skyndilega er maður frjáls og hefur stjórn á hjólinu og ferðin út í lífið hefst!

Gleði barnsins er mikil, en samt er munurinn stjarnfræðilega ólíkur.

Lesturinn gefur frelsi, til að ferðast um allan hnöttinn og út í víðáttur himingeimsins, þó maður sé staddur heima hjá sér.

Ferðalagið er ekki eingöngu bundið við yfirferð á landi heldur opnast fyrir okkur hugmyndaheimur sem áður var hulinn og þá í reynd ekki raunverulega til.

Ég minnist þess þegar ég kynntist náttúrulækningastefnunni. Það var mér mikil opinberun, að maturinn sem maður borðar, ræður þróun heilsu og lífs og vellíðun og vanlíðun. Ekkert lítið sem þarna er undir.

Svo er það fleira, það eru trúarbrögðin og hugmyndabaráttan.
Guðspekin var enn eitt ferðalagið inn á nýjar lendur.

 

Allt kom þetta til vegna þess að ég lærði að skilja tákn á blaði!
Þegar grant er skoðað er ritmálið eitt af mestu undrum veraldar.

 

Þar opnast mönnum möguleikinn til að læra hver af öðrum og víkka sinn heim með ógnarhraða, þar sem maður reyndar ræður sjálfur hversu hratt er farið!

 

 

 

 

 

 

Þetta er flott rithönd skrifuð á bók um dáleiðslu frá 1897 - viðfangsefni sem ég las mikið um.

 

 

 

 

 

 

Bækur þurfa ekki að vera stórar um sig til að innihalda mikinn hugmyndaauð.
Hér eru smábækur Martinusar um andleg málefni.