Biskupinn og Geir Haarde og þörfin fyrir blóraböggla

Hún er sterk þessi kennd, að leita sektar hjá þeim sem ekki eru gerendur, og með því í raun að láta kastljósið fara af hinum seka, yfir á þann sem kemur aðvífandi.

Þetta á sér stað þegar óknyttamenn gera eitthvað af sér. Þá koma aðvífandi fulltrúar almennings, lögreglan, og tekur hina seku til fanga.

Oftar en ekki standa álengdar sálufélagar óknyttamanna og hafa uppi stór orð um lögregluna. Hún gerir aldrei neitt rétt að þeirra mati. Hún á að vera kurteisari, fara að þessum ofstopamönnum með auðmjúku viðmóti, og sjá svo til hvort hægt sé að koma þeim inn á skynsamlega hugsun.

Er það nú líklegt, að menn sem hafa orðið berir að óhugnanlegum árásum á tilfallandi fólk sem á þeirra vegi verður, sé líklegt til heimspekilegra viðræðna um rétt og rangt.

Nei, það er meira en ólíklegt að hægt sé að fara að slíkum mönnum með vinsemdina eina að vopni.

Þetta er nú dæmi um grófasta ofbeldið. Einnig eru fjölmörg dæmi um að menn sem stöðu sinnar vegna þurfa að blanda sér í hin ótrúlegustu mál, sem þeir sjálfir myndu aldrei framkvæma.

Mér verður til dæmis hugsað til biskupsins. Hann er vammlaus maður og var á sínum tíma kosinn til forustu fyrir presta landsins. Þá var hann kosinn með góðum meirihluta þó aðrir væru einnig í framboði.

Það heyrast raddir um að hann eigi að taka út refsingu fyrir annarra manna verk. Hvaða vit er í þessu?

Það á ætíð að horfa á geranda sem sakborning. Ef hann er ekki til staðar til að standa fyrir máli sínu, þá á ekki að eyðileggja réttvísina og snúa henni á hvolf, með því að kalla á refsingu yfir saklausum manni.

Ekki gera eins og almenningur fór fram á í fyrndinni, þegar hann sagði: "Krossfestið hann og leysið Barrabas úr haldi". Þá vildi fjöldinn krossfesta Jesú Krist en leysa ræningjann Barrabas úr haldi.

Þannig var nú réttlætiskennd þeirra daga. En hvað gerist í dag. Það eru uppi háværar raddir um að Geir Haarde verði saksóttur fyrir að mæta í vinnuna sína og sinna henni með sóma, á sama tíma og það virðist vera óvinnandi verk að koma lögum yfir þá menn sem tæmdu bankanna.

 

 

 

 

 

 

Sumir segja að við skulum saksækja biskupinn í staðinn fyrir hinn seka

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sumir segja að við skulum saksækja Geir Haarde í staðinn fyrir hina seku

 

Hugsjónir og breyskleiki mannanna

Mér flaug þetta vandamál í hug og langar til að deila því með þér, sem hefur áhuga fyrir framþróun mannsins og framförum þjóðfélagsins.

Hugsjónir um betra mannlíf fylgir okkur öllum, en framkvæmdin getur orðið brokkgeng. Það er löngu vitað að stjórnmálin verða ekki á hærra plani en meðaltal þeirra sem þeim málaflokki sinna.

Þannig að það sem sett er á blað sem hugsjónagrundvöll, verður ekki útfært á fullkomnari hátt en sem nemur hæfileikum og góðum vilja þeirra sem fara með valdið og framvkæmdina.

Þar koma allir að málum, hver á sínum stað og hver með sinn breyskleika að glíma við.

Það er því ekki vöntun á hugsjónum sem hamlar okkur á framfarabrautinni, heldur er það vöntun á samhug. Vöntun á samvinnuvilja.

Sýn flokksmanna er miklu meira bundin við hagsmuni flokksins á kostnað samfélagsins. Því ef einn flokkur vex að fylgi þá minnkar hjá öðrum. Þannig vinna allir gegn öllum og allir tapa þegar upp er staðið.

Þetta hafa kommúnístalönd og önnur einræðisríki lengi vitað og kunna ráð við því.

Þeir búa til fullkomna stjórnarskrá og grundvöll sem sýnir að það er hugsað fyrir öllu, prentfrelsi, trúfrelsi, skoðanafrelsi, tjáningafrelsi og athafnafrelsi. Gleymi ég einhverju frelsi?

Einnig fyrir jafnrétti og velferð og hjúkrun og jarðarförum.

Einhvernveginn skolast þetta svo til, því allt aðhald hefur verið tekið í burtu. Í staðin eru lögreglumenn og hvers kyns njósnarar að störfum til að koma í veg fyrir að allt þetta frelsi sem stendur á pappírunum, komi til framkvæmda.

Ef einhverjir vilja fórna lífi og heilsu þá opna þeir munninn og segja sínar skoðanir á mönnum og málefnum og ekki síst stjórnmálamönnunum.

Í staðin fyrir hið fullkomna þjóðfélag þá hefur orðið til andhverfa þess, vegna þess að breyskleiki mannanna er alltaf á sínum stað og því meiri völd sem mönnum er veitt, því brothættari er framkvæmdin.

Nú erum við íslendingar sem betur fer fáir og þekkjum marga í samfélaginu. Allt er hér nánara og í meira jafnvægi en annars staðar. 

Hér er því grundvöllur til að halda úti gæfulegu þjóðfélagi sem stendur undir væntingum flestra.

Leiðin að því marki er vörðuð samvinnu milli flokka og samvinnu milli manna.

Þar sem allir hafa jákvætt markmið með tilveru sinni og starfi, þá er bara að hefjast handa og fyrsta skrefið er að menn taki upp önnur vinnubrögð, þar sem samvinnan og hinn góði vilji eru virkjuð.

Þegar svo árekstrar verða um einhver mál, þá þarf að bræða saman og fá hagkvæmustu niðurstöðuna þar sem flestir verða ánægðir.

 

 

 

 

 

 

Einar Oddur stjórnmálamaður og Guðmund J. verkalýðsforingi náðu að vinna saman að velferð fólksins.

 

 

 

 

 

 

 

Með samvinnu milli vinstri og hægri stjórnmála er fundinn lykill að stöðugleika.

 

 

 

 

 

 

 

Alda aldanna - eða kynslóðir koma og fara - hvar ert þú hinn góði vilji

 

Ögmundur Jónasson innanríkisráðherra gleður mig

Í Fréttablaðinu í dag er grein eftir Ögmund, sem hlýjar mér um hjartarætur.

Ástæðan er sú, að hann tekur af skarið, um að hann vilji fara að meirihlutavilja þjóðarinnar. Þessi afstaða er einmitt ekki alltaf skýr hjá alþingismönnum okkar, en nú tekur Ögmundur af skarið í þessu efni og fyrir bragðið verð ég rórri í sinni.

Það er nefnilega oft þannig að maður hefur á tilfinningunni að ýmsir ráðamenn séu ekki mikið fyrir að fara að þjóðarvilja og það er mjög miður.

Reyndar væri stjórnarfarið hjá okkur með allt öðrum brag, ef farið væri fram í sanngirnisanda og menn semdu sig til góðrar niðurstöðu í hinum ýmsu álitamálum, með tilliti til meirihlutavilja.

Það er einmitt þess vegna, sem það er nauðsynlegt, að ekki séu miklar kollsteypur í stjórnarfarinu, eftir því hverjir eru við kjötkatlana. Til dæmis sú sterka óskhyggja margra að halda sjálfstæðisflokknum utan stjórnar, er eins og að koma í veg fyrir að 35-40% íslendinga geti haft áhrif um gang þjóðmálanna.

Það væri ekki í takt við þessi orð Ögmundar, sem vill að við virðum og förum að meirihlutavilja.

Grein Ögmundar er hægt að lesa hér.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ögmundur Jónasson innanríkisráðherra

Varð Ólafsfjarðarkirkja fyrir eldingu?

Ég var að koma að norðan, þar sem ég myndaði flestar kirkjurnar á svæðinu.

Á Ólafsfirði spurðist ég fyrir hvernig skemmdir á kirkjunni hefðu komið til.

Var mér sagt af heimamanni að þar væri álitið að elding hafi skemmt kirkjuna.

Undarlegt er að sjá afleiðingarnar en það er mjög trúverðugt að elding hafi valdið þeim.

 

 

 

 

 

 

 

 

Tvísmellið fyrir stærri mynd

Vinstra megin á turninum á málaða fletinum eru sex skemmdir

Er ögrun og háð meira virði heldur en virðing ?

Þessa spurningu bið ég ykkur að hugleiða, en ég varpa henni fram vegna útgáfu bókar, sem inniheldur skopmyndir af Muhammed spámanni.

Hvað vakir fyrir mönnum að fara á svig við eðlilegar samskiptavenjur og góða siði.

Af hverju er öðru fólki ekki sýnd einhverja smá virðing.

Nú til dags eru almennar kurteisisvenjur ekki metnar mikils. Það er leyfilegt í skjóli "skoðanafrelsis" að setja fram meiri háttar ögranir á tiltekna hópa, sem ekki njóta samúðar á okkar menningarsvæði.

Heldur en að halda sér við hófsemi og góðar dyggðir gagnvart framandi menningarheimum, þá skal heldur slengja fram óhæfilegum og skammarlegum háðsmyndum af mönnum, sem annars staðar njóta virðingar og reyndar helgi, vegna þess að á þá er litið sem heilaga menn.

Ég hef áður nefnt þann möguleika að þeir sem vilja láta reyna á þanþol tjáningarfrelsisins, reyni að rannsaka viðbrögð síns eigin menningarheims, með því að gera skopmyndir af heilögum mönnum, sem eru helgir í okkar eigin augum.

Þá fengju þeir að reyna á eigin skinni eða eigin fyrirtæki, hvort slíkt framferði sé vandræðanna virði.

Því við í þessum heimshluta sem vön erum frjálsum skoðanaskiptum, myndum allavega láta slíka túlkendur verða fyrir einhverjum erfiðleikum, eins og t.d. að fyrirtæki þeirra yrðu ekki eins vinsæl og vel starfandi, þegar fólk léti í ljós óánægju sína.

Þá þyrftu hugsjónamenn hins frjálsa orðs að taka mið af afleiðingum sem yrðu af þeirra athöfnum, og þeirra eigin atvinna gæti verið í húfi.

Hvaða hugrenningar yrðu þá ofan á. Myndu þeir enn velja óþægilega veginn, eða myndu þeir allt í einu fara að hugsa um samhengi hlutanna.

Samhengi milli allra hugsjóna. Hugsjón stendur ekki ein og sér með skoðanafrelsinu. Það eru aðrar hugsjónir sem eru jafn mikils virði og þar kemur góðvild, samúð, samkennd og almennur kærleikur fullt eins til greina.

Hér er þessi frétt um enn eina árásina á Muhammed spámann.

 

Er líf eftir dauðann ?

Þessi áhugaverða spurning er tekin fyrir í þætti Larry King Live á CNN

Frá byrjun tímans hefur þessi spurning fylgt manninum, því það veit hann fyrir víst, að dauðinn er endir þessa lífs.

Þess vegna er spurningin meira en tímabær. Hún er algjör grundvallar nauðsyn fyrir hvern einasta mann.

Svar við spurningunni hefur áhrif á allt okkar líf, hvernig við nýtum okkar tækifæri. Hvernig við hugsum og hvernig mat okkar verður á andlegum og jarðneskum verðmætum.

Það er mikið í húfi í bráð og lengd. Öll trúarbrögð taka á þessu máli og reyna að veita svör.

Það sem aftur á móti er meiri nýjung að nú koma fram ýmsir hugsuðir úr öðrum greinum heldur en trúarbrögðum og heimspeki og færa sín rök fyrir þeirri staðhæfingu að lífið eigi sér áframhald og að  vitundin lifi eftir dauðann.

Á fjörur mínar kom þessi þáttur Larry King sem hægt er að sjá hér.

Rosabaugur - eftir Björn Bjarnason

Það var töluvert verk að lesa þessa miklu bók og það er rík ástæða til að þakka Birni fyrir frábært framtak.

Þarna kemur enn og aftur fram hinn mikli dugnaður Björns og vandvirkni, því textinn rennur vel í gegn þó hann sé víða að komin, enda lifum við á upplýsingaöld og auðveldara að finna áður ritaðan texta. 

Þó svo að maður hafi lesið flest af því sem birtist á sínum tíma, þá jafnast það ekki á við að hafa málið í samþjöppuðu formi á einum stað, en þannig kemur einnig nýr vinkill á það.

Þess utan er algjör nauðsyn að þetta furðulega mál sé á einum stað til rannsóknar fyrir næstu kynslóðir, svo þær megi draga af því sína lærdóma.

Það er sagt að sagan endurtaki sig stöðugt, og svona mál er þess eðlis að það má ekki endurtaka sig.

Maður hugsar til þess að flestir þeirra sem mótuðu almenningsálitið voru á launum hjá þessum aðilum.

Einnig hafði maður á tilfinningunni að hægt væri að kaupa heilu þjóðfélögin til fylgis og að hinir ofurríku gætu keypt meira að segja dómstólana með.

Þetta er reyndar heimur sem erfitt er að fóta sig í, hann er svo veruleikafyrrtur, en þó svo nærri með vald sitt og áhrif.

Á þeim árum sem þetta furðulega leikrit var í sýningu, þá fann maður innra með sér að það væri allt á rangri leið, þó svo að peningar streymdu um næstum alla afkima. En hvað gat maður gert annað en vera áhorfandi þar til sápukúlan sprakk.

Lærdómurinn sem ég vona að flestir tileinki sér, er sá að nú skulum við skapa þjóðfélagið í mennskara formi. Forðast öfgar en vernda þess í stað hófsemi og góðar dyggðir.

Eitt er þó víst að frelsi til athafna er einn af hornsteinum þjóðfélagsins og má aldrei frá okkur taka. Öllum ber þó að hlýða ákveðnum reglum og gildum svo þjóðfélagið verði ekki óskapnaður.

 

 

 

 

 

Rosabaugur Björns Bjarnasonar er tímamótarit

Stórgóð grein sem ég mæli með að sé lesin

Greinin er í Morgunblaðinu í dag og er eftir Önnu Bertínu Hermansen.

Hún er kynjafræðingur og með BA-próf í guðfræði.

Mjög svo athyglisverð sýn hennar á því sem þolendur kynferðisofbeldis þurfa að ganga í gegn um.

Mýtan og að nokkru leyti rétt sögusögn um að þolendur séu oft með falskar ákærur segir hún að sé aðeins um 1-2% og ekki meiri en í öðrum brotaflokkum.

Hlekkur á greinina

Áhugaverðir bakþankar séra Árna

Í dag birtist í Fréttablaðinu mjög áhugaverðir bakþankar séra Árna Þórðarsonar.

Þessa dagana er iðrun og fyrirgefning mikið til umræðu og er það vel.

Þetta er málefni sem mörgum er hugleikið.

Málefni sem eykur þroska og framfarir þeirra sem að því koma.

Ég sé fyrir mér að það hafa verið erfið spor hjá Árna sem óþroskuðum ungling, að þurfa að fara í iðrunargöngu til ókunnugs fólks.

En eftirleikurinn var mikilsverður, bætti þroska drengsins verulega, jafnvel svo að Árni hafi ákveðið þess vegna, að verða sálusorgari, ég get vel ímyndað mér að svo hafi til tekist.

Bakþankar séra Árna eru hér

Eftir á spekingar og ásakendur Geirs Haarde

Í bridsheiminum eru eftir á spekingar þekkt fyrirbæri.

Það eru menn sem vita allt best og þegar búið er að spila ákveðið spil, þá koma þeir fram og segja hvernig hefði átt að spila þetta spil til sigurs.

Þegar slíkir spekingar nota þá vitneskju til að ná sér niður á meðspilara sínum og segja honum til syndanna, þá eru þeir komnir yfir strikið.

Menn standa kannski frammi fyrir því að eiga eina innkomu í blindan, en þyrftu að eiga þrjár til að ná settu marki með gegnumspil á andstæðingana.

Á slíku augnabliki þegar hin eina innkoma er notuð, þá þarf að taka ákvörðun um hvernig hún verði best nýtt. Auðvitað verður aldrei ein innkoma notuð fyrir þrjár leiðir.

Þannig upplifi ég  þessar árásir á "sakborningin" Geir Haarde.

Hann vann sitt verk á hverjum tíma eins vel og hann mögulega gat, en auðvitað hefði hann þurft að eiga fleiri möguleika, vita meira um leyndardóma þjóðfélagsins og helstu gerendur þar.

Vandinn er samt sá, að Geir lifir í þrívídd en hefði þurft að hafa hina fjórðu vídd á valdi sínu. Geta séð bæði fram í tímann sem og skilið nútímann, með alla sína földu leyndardóma.

Honum var sem sé ætlað að hafa ofurmannlega eiginleika, og spila úr sínum málum með þeim hætti.

Eftir á spekingar eins og ég hér tala um, hafa aldrei verið friðarins menn, vegna þess að í þá vantar sanngirnina og réttlætiskenndina.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Geir Haarde og réttlætisgyðjan

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eru menn dæmdir á forsendum manna eða Guða